ซีรีส์อุ้มรัก(หวงรักราคีร้าย,บ่วงรักเมียเด็ก) รวมเรื่องสั้น 2 เรื่องในเล่มเดียว (NC25+) / ณิการ์ ยักษ์ (ทำมือ ใหม่ ฟรีปกพลาสติกใส )

ผู้แต่ง   ณิการ์  ยักษ์

สำนักพิมพ์  ทำมือ

สภาพหนังสือ  หนังสือใหม่

1.หวงรักราคีร้าย

คำว่า "รัก" และ "ครอบครัวกับลูก" ไม่เคยอยู่ในแผนชีวิตของ "เจตน์" แต่วันนี้ "หทัยกานต์" ก็บอกว่ากำลัง "ท้อง" แน่นอนลูกของเขา แต่เมื่อเขาไม่พร้อมจะมีทั้งเธอและลูก เขาจึงไล่หล่อนไป "ทำแท้ง" และออกจากชีวิตของเขาไป....

+++++

 “เธอปล่อยให้ตัวเองท้องได้ยังไงหมิง”

“หมิงก็กินยาคุมตลอด แต่ก็อย่างที่คุณเห็นค่ะว่าเขามาเกิดแล้ว”

“ไปเอาเด็กออกซะ! ผมไม่ต้องการ คุณก็รู้ว่าผมยังไม่พร้อม” นี่คือสิ่งที่เจตน์คิดได้ในตอนนี้ แม้ว่าภายในใจจะสับสนกับความรู้สึกมากเพียงไรก็ตามในตอนนี้

คำว่าไม่พร้อมของเขามันคืออะไร ไม่พร้อมด้านไหนกันแน่ ถ้าเรื่องเงินทองไม่ใช่แน่นอน เขาเป็นถึงลูกชายคนเดียวของ 'ตระกูลเกียรติบดินทร์' มีหรือจะไม่พร้อมกับเด็กหนึ่งคนที่จะเกิดมา นอกเสียจากเขาไม่พร้อมมีเธอและลูกอยู่ในอนาคตของเขา

“ไม่พร้อมเหรอคะ? ที่ไม่พร้อมหรือเพราะว่าฉันเป็นผู้หญิงชั้นต่ำ” เธอตัดสินใจถามสิ่งที่คาใจมาตลอดกับชายหนุ่ม แม้ว่าตลอดเวลาเขาทำเหมือนมีใจให้ แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเธอคิดผิด คิดเข้าข้างตัวเองอยู่ฝ่ายเดียว

“คุณเป็นคนฉลาดหมิง อย่าให้ผมต้องพูดเลยดีกว่า”

“โอเคค่ะ คุณจะให้ฉันทำแท้งเหรอคะ”

“ใช่ ผมจะให้คุณทะ...เผียะ!” เขายังพูดไม่ทันจบ มือน้อยก็ตวัดฟาดเต็มแรงใส่หน้าของเขาอย่างแรง

“สารเลว! ไปให้พ้นหน้าฉัน ฉันจะเลี้ยงเขาเอง เขาเป็นลูกฉันคนเดียว”

“แล้วแต่คุณนะ ผมให้คุณทำแท้งแล้วนะ แล้วอย่าเอาเด็กมารีดไถเงินจากผมล่ะ สัญญาของเราสิ้นสุดกันตรงนี้” แม้จะเดือดดาลที่โดนตบ แต่เขาก็ข่มอารมณ์เดือดดาลไว้ในใจแล้วกำมือแน่นเดินออกจากห้องไปโดยไม่สนใจจะเหลียวกลับมามองคนที่ทำให้ตัวเอง ‘สับสน’

“คนอำมหิต!” เมื่อใจเขาเลือดเย็น เขาก็เป็นแค่เพียงอดีตที่เธอเคยพลาดไปเท่านั้น

พอร่างใหญ่ออกไปจากห้อง ว่าที่คุณแม่มือใหม่ก็ทรุดนั่งกับพื้นกำมือแน่นเข้าหากัน เธอไม่น่าเปิดโอกาสให้ผู้ชายเห็นแก่ตัว ใจทรามคนนั้นเข้ามามีอิทธิพลกับชีวิตของตน ไม่น่าเลย ไม่น่าเลยสักนิด...

“แม่จะเลี้ยงลูกเอง และเขาจะไม่มีสิทธิ์ในตัวลูกอีก วันนี้เขาฆ่าลูกด้วยคำพูดไปแล้ว และต่อไปนี้หนูคือลูกแม่นะคะ หนูคือลูกแม่คนเดียว” เธอก้มลงลูบท้องที่ยังแบนราบตัวเองพร้อมกับน้ำตาหยดลงบนพื้นพรมของห้อง

อึก! ฮือ...

2.บ่วงรักเมียเด็ก

แม้ "ลูก" จะเกิดจากความไม่ได้ตั้งใจ เกิดกับคนที่ตนไม่ได้รักไม่ได้รู้จักแต่ "กตตน์" ก็ยืนยันจะรับผิดชอบ เขาไม่ต้องการให้ลูกเกิดมาเป็นเหมือนตนเอง

"นริลญา" สาวน้อยผู้โชคร้ายหรือจะเรียกว่าโชคดีดีที่ต้องมาแบกรับหน้าที่ของ "แม่" ทั้งๆ ที่ยังไม่พร้อม สาวน้อยกำลังจะมีอนาคตที่สดใส กำลังจะได้ใส่ชุดนักศึกษาเข้ารั้วมหาวิทยาลัย แต่ทุกอย่างก็หยุดชะงักเพียงเพราะ เรื่อง "คืนนั้น" คืนเดียว และยิ่งได้มาเจอกับพ่อของลูกโดยไม่บังเอิญก็กลัวหรือเกินว่าเขาจะมา "แย่งลูก" ไปจากตนเอง

+++++++

ว้าย!

“ทำไมต้องหนี?” กตตน์ถามเสียงเข้มพร้อมกับเดินมาขวางอยู่ตรงหน้าของสาวน้อยพร้อมกับมือใหญ่ที่กำข้อมือเล็กแน่นขึ้นด้วยเธอพยายามจะบิดมือออกจากมือหนาของตัวเองอย่างต้องการอิสระ

“ไม่ได้หนี และก็ปล่อยฉันได้แล้วค่ะ”

“มาหาหมอตามนัดเหรอ และลูกของเรากี่เดือนแล้ว” กตตน์ถามอย่างมั่นใจ

“ลูกของเรา? คุณคงเข้าใจอะไรผิดแล้วแหละค่ะ ฉันไม่รู้จักคุณ และพ่อของลูกฉันก็กำลังมา” เธอตอบพร้อมบุ้ยปากไปทางด้านหลังของคนตัวโต

ด้านกตตน์มองตามไปทันทีก็เห็นชายแปลกหน้ากำลังเดินยิ้มมาทางตนและเด็กนี่ยืนอยู่

“ตอนเด็กฉันกินปลาเยอะ หลอกฉันไม่ได้หรอก” เขาไม่เชื่อหรอกว่าไอ้หน้าอ่อนนั่นจะเป็นพ่อของลูกในท้องเธอ ก็ในเมื่อเขามั่นใจเต็มร้อยว่าเป็นตัวเองแน่นอน ‘โกหกไม่เนียนเอาซะเลย’ เขาพึมพำกับตัวเองเมื่อเห็นสายตาเป็นกังวลของเธอ แม้เธอจะพยายามปิดบังไว้ก็ตาม

หึหึ

เสียงแค่นขำของคนพาลทำให้เธอรู้สึกใจหวิวๆ รู้สึกกังวลและกลัวว่าเขาจะมาแย่งเจ้าตัวเล็กในท้องตนเอง มือน้อยลูบกุมท้องตัวเองอย่างกลัวๆ

“ท่าทางของเธอไม่ได้บอกว่าเด็กในท้องไม่ใช่ลูกฉันนะเด็กน้อย ปากเธอพูดโกหกได้ แต่สายตาเธอมันโกหกฉันไม่ได้ เราควรต้องคุยกันแล้วแหละ เด็กดีของฉัน” มือใหญ่ยื่นออกไปหมายจะคว้าจับข้อมือเล็กของหญิงสาว แต่เสียงทุ้มเข้มของผู้มาใหม่ก็ดังแทรกขึ้นก่อน

++++++

“คุณมาทำไม?” มือที่กำลังถักถุงเท้าไว้ให้ลูกน้อยก็หยุดพร้อมกับมองคนที่เดินเข้ามาหาตัวเองที่นั่งอยู่บนโซฟาขนาดเล็กที่ใช้นั่งเล่นของบ้าน

“ฉันมาหาเธอและลูก ฉันจะมาอยู่กับเธอและลูก ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะดูแลเธอและลูกน่ะเด็กน้อย” เขาเดินมาทิ้งตัวนั่งเบียดร่างอวบอิ่มของนริลญาและเธอก็ขยับตัวถอยห่าง เขาก็ยิ้มและขยับตาม

“เมื่อวานฉันขอโทษที่ทำให้ร้องไห้ และฉันไม่ได้คิดจะแย่งลูกไปจากเธอเด็กน้อย เราสามคนพ่อแม่ลูกต้องอยู่ด้วยกัน อยู่ดูเขาเติบโต ส่วนเรื่องแต่งงาน ฉันพูดจริง ถึงเราจะเพิ่งรู้จักและไม่ได้รักกัน แต่อนาคตอะไรก็ไม่แน่นอนนี่เด็กน้อย” มือใหญ่หนาของกตตน์ยื่นมาจับกุมมือเล็กพร้อมกับก้มสบตากลมโตของสาวน้อยที่กำลังมองตนเองด้วยความไม่พอใจ

“ปล่อยมือหนูเดี๋ยวนี้!” เธอสั่งพร้อมกับดึงมือตัวเองออกจากอุ้งมือหนาหยาบกร้าน

“ทำไมดื้อแบบนี้ฮึ ถึงจะไล่ฉันยังไง ฉันก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะย้ายมาอยู่กับเธอที่นี่เด็กน้อย จะอยู่จนกว่าหนูจะใจอ่อนยอมรับฉัน” คำพูดจริงจังของกตตน์ทำให้นริลญาหยุดดึงมือออกจากอุ้งมือหนา

“ทำไมคะ? ทำไมคุณถึงต้องทำแบบนี้ ถ้าทำแบบนี้เพื่อ ‘ลูก’ ก็อย่าดีกว่าค่ะ ถ้าคุณต้องการเป็น ‘พ่อ’ หนูจะบอกเขาแน่นอนว่าคุณเป็นพ่อของลูกและจะไม่ปิดกั้นคุณกตตน์และลูกแน่นอนค่ะ”

“เด็กน้อย เธอเข้าใจฉันผิดแล้ว ฉันไม่ต้องการแบบนั้น ฉันต้องการทั้งเธอและลูกไปอยู่กับฉัน ฉันไม่อยากให้ลูกต้องมีปมที่พ่อกับแม่แยกกันอยู่ แยกกันเลี้ยงเขา ฉันอยากให้เขาโตมาในบ้านที่มีทั้งพ่อและแม่เฝ้าดูการเติบโตเขา ฉันไม่อยากให้ลูกเป็นเหมือนฉัน” ท้ายประโยคของกตตน์เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเมื่อนึกถึงอดีตของตนเอง เขาเกิดมาไม่เป็นที่ต้องการของพ่อกับแม่