คืนกล่อมรักและคืนเล่ห์รัก ซีรีส์ คืนช้ามปี ลำดับที่ 2,3 (NC25+) / ดากานดา กระต่ายเงาจันทร์ (ทำมือ – ใหม่ แถมฟรีปกพลาสติกใส)

ผู้แต่ง      ดากานดา กระต่ายเงาจันทร์                           

สำนักพิมพ์   ทำมือ

สภาพหนังสือ   หนังสือใหม่

ประกอบด้วย 2 เล่ม คือ

1.คืนกล่อมรัก

เพราะไม่อยากเป็นเหยื่อของเสือตัวเป้ง เธอจึงเลี่ยงหลบสุดชีวิต

ทว่า เหยื่อที่เข้าตาเสืออย่างจัง มีหรือจะหนีพ้น

เมื่อเธอไม่ได้แค่สะดุดตา ล่วงลึกติดตรึงในหัวใจเสือร้าย

ก่อเกิดเป็นปรารถนาเร่าร้อน...หิวกระหายไม่สร่างซา...

====================

“หมดเวลาหนีแล้วนะครับคนดี...”

แววตาคมกริบเปล่งประกายยั่วหยอก ปากได้รูปแต่งแต้มรอยยิ้มเย้าและท้าทายในที นิ้วเรียวสวยแตะไล้นวลแก้มปลั่งเบา ๆ ผิดท่าทีคุกคามเปิดเผย

“แผนคุณใช่มั้ย” ล่อหลอกให้เธอต้องมาเล่นดนตรีในคืนข้ามปีคืนนี้ “ร้ายนักนะ”

แผ่นหลังแตะผนังห้องเย็นชืด อัยยาผลักอกกว้างเต็มแรง หากกายแกร่งหาได้สะท้านสะเทือน

หน้าคมโน้มลงใกล้อีกนิด ปลายจมูกโด่งเบียดปลายจมูกเล็ก แววตาปรารถนาลุ่มลึกทำให้ใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ เสน่ห์เหลือร้ายที่กรุ่นกำจายจากกายใหญ่ตรึงเธอไว้ในอาณัติ 

“คืนนี้... ผมไม่ยอมให้อัยย์หนีอีกแล้ว”

====================

“ขี้ยั่วเหมือนกันนะเรา”

“คุณรองก็ขี้อ่อย ขี้อ้อน”

“นี่ก็อยากอ้อน” วรัชญ์เบี่ยงหน้าไปจูบกรอบหูเล็ก ส่งเสียงแหบพร่า “ไอ้ดื้อมันอยากถูกกล่อมนอนแล้ว”

“งั้นกลับเถอะค่ะ”

“ไม่เอา... อยากถูกกล่อมตอนนี้”

วรัชญ์รู้สึกว่าตนเสพติดสัมผัสเนื้อตัวกรุ่นหอม ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน เขาจะต้องคลอเคลียใกล้ชิด ไม่ใช่ว่าจะลากเธอขึ้นเตียงตลอด แค่ได้กอดได้หอมก็รู้สึกดีมากมาย แต่ก็บ่อยครั้งที่ต้องการอัยยาจับหัวใจ อย่างเช่นเวลานี้

2.คืนกล่อมรัก

“รดาอยากทำงานที่นี่มากเลยเหรอ”

“ค่ะ”

“ได้ อย่างนั้นพี่จะเป็นแบบให้เอง” พราวรดาหันขมับหาวรทม์ ดวงตาคู่หงส์เบิกกว้างค้างตะลึงลานกับสิ่งที่ได้ยิน

“ยะ อย่าดีกว่าค่ะ”

“ทำไมล่ะ ก็แค่นั่งเฉย ๆ พี่ว่ามันไม่ได้ยากนะ” เปลือกตาเธอกะพริบถี่ ก้อนน้ำลายในคอถูกลืนอย่างอยากลำบาก

“ต้องทำยังไงรดาบอกพี่สิ”

“คือมันไม่ได้แค่...นั่งเฉย ๆ อย่างเดียวน่ะค่ะ”

“แล้วมันต้องทำยังไงล่ะ”

“เอ่อ คือ ต้อง...”

ดวงตาหมาป่าจ้องเขม็ง รอฟังคำตอบจากเธอ

“ต้องถอดเสื้อผ้าออกด้วยค่ะ” เพราะแบบนี้อย่างไรล่ะ เขาถึงปล่อยให้ไอ้นายแบบหน้าอ่อนกล้ามประถมมาเป็นแบบไม่ได้แขนแกร่งคลายออก หากดวงตาจับนิ่งอยู่ที่เดิมนั้นคือวงหน้าน้อยของพราวรดา เสื้อนอกถูกถอดออกโยนไปบนโซฟา นิ้วยาวปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวออกทีละเม็ด

“พี่สามจะทำอะไรคะ”

“เป็นแบบให้รดาไง”

“ไม่ต้องหรอกค่ะพี่สาม”

“รดาอยากได้งานนี้มากไม่ใช่เหรอ” มากเสียจนปฏิเสธความช่วยเหลือจากเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ก็ใช่ค่ะ แต่...”

“ดูบอดี้พี่ก่อนแล้วกันว่าใช้ได้มั้ย แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะวาดหรือเปล่า”

พูดพลางเดินถอยห่างจากเธอสองก้าวเพื่อให้จิตรกรสาวดูกายผึ่งผายให้ชัดเต็มตา

น้องเพื่อนแล้ว น้องเราซะที่ไหน อิพี่สามมันคิดงี้!!!!

"พี่ไม่เคยมองรดาเป็นน้องอยู่แล้ว"

“พี่สาม! มะ ไม่เอาแบบนี้สิค่ะ”

หญิงสาวเอ่ยเสียงพร่าเมื่อปากเป็นอิสระ เพราะชายหนุ่มเคลื่อนลงซุกไซ้ลำคอขาวนวล เธออายจนอยากแทรกแผ่นดินหนีด้วยไม่เคย 

“เมื่อกี้ยังกล้าจับเลยนิ”

แต่ตอนนี้มันเหมือนกันทีไหนกันเล่า คนบ้าเอ่ย

“ถ้ารดาไม่เอาใจมัน ระวังมันจะเข้าไปเอาแต่ใจในตัวรดานะ”

คนห่ามทำไมถึงร้ายกาจขนาดนี้ ความคิดเธอก่นด่าเขาในหัวดังก้อง ที่สุดเธอจำต้องพ่ายแพ้ โดยไม่รู้ว่าเกิดจากคำบงการหรือเกิดจากแรงใคร่ที่ชายหนุ่มสาดส่งมาหาเธอ

ร่างหนาเบียดแทรกแนบแน่นกว่าเดิม ความไม่เคยจากเธอคือประสบการณ์ใหม่ที่สร้างกระแสซ่านได้อย่างดี จนต้องเปล่งเสียงครางต่ำระบายอารมณ์ใคร่ มือใหญ่ที่ว่างอีกข้างลูบไล้เรียวขาอ่อน วันนี้เธอใส่กางเกงขาสั้นและมันสั้นมาก มากเสียจนเขานึกโมโหหากไอ้นายแบบหน้าจืดนั้นต้องมาเห็นความขาวผ่องยั่วตาของเรียวขาดั่งลำเทียนนี่

‘โชคดีที่เขี่ยมันทิ้งไปทันเวลา’