ที่รักที่(เคย)ร้าย ( NC20+) / มุกนิล (ทำมือ ใหม่ แถมฟรีปกพลาสติกใส )

ผู้แต่ง       มุกนิล

สำนักพิมพ์   ทำมือ

สภาพหนังสือ   หนังสือใหม่

สิ่งที่ได้รับ  1.หนังสือนิยาย 1 เล่ม 2.ที่คั่น + โปสต์การ์ดลายปก 3.จิบิไดคัต

เมื่อความรักแสนหวานพังทลายลงโดยไม่มีสาเหตุ จากคน ‘ที่รัก’ กลายเป็นคน ‘ที่ร้าย’ เขามาพร้อมสัญญาบีบบังคับรับผิดชอบเพียง ‘ลูก’ แต่ในฐานะ ‘คนรัก’ ตัดขาดอย่างสิ้นเชิง 

=====================       

“ปั้น ปุณณกรณ์” หนุ่มกำพร้าถูกน้าสาวรับอุปการะจนชีวิตสุขสบาย แต่ต้องแลกมาด้วยการอยู่ใต้คำสั่งของสามีและลูกเลี้ยงน้าสาว เขาหนีไม่พ้นคำว่า ‘บุญคุณท่วมหัว’ ต้องทนทำตามคำสั่งทุกอย่าง อย่างไม่อาจปฏิเสธได้

“มิ่ง มิ่งมิตร” หญิงสาวผู้มองโลกในแง่ดี แม้จะเป็นลูกกำพร้าแต่ถูกเลี้ยงดูมาด้วยความรักจากผู้เป็นยาย ทว่าสุดท้ายเธอกลับทำให้ยายเสียใจด้วยการ ‘ท้องไม่มีพ่อ’ ซ้ำรอยที่แม่ของเธอเคยทำให้ยายชอกช้ำใจ

ทั้งคู่ต้องเดินอยู่บนเส้นทางชีวิตที่ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ทำให้คนที่เคยเป็น ‘ที่รัก’ กลับกลายเป็นคน ‘ที่ร้าย’ เพียงชั่วข้ามคืน

======================

 น้ำจิ้ม 2...

“มิ่งท้องได้สิบสัปดาห์แล้ว เรากำลังจะมีลูกด้วยกันนะคะ พี่ปั้นดีใจไหม”

“หยุดเพ้อเจ้อได้แล้ว!” ชายหนุ่มสะบัดแขนแข็งแรงเพื่อสลัดให้หญิงสาวหลุดจากการเกาะเกี่ยว “ผมไม่เคยดีใจ และไม่เคยคิดจะมีลูกกับคุณ”

สิ้นเสียงชัดถ้อยชัดคำนั้น น้ำตาของมิ่งมิตรก็รินไหล นับเป็นครั้งที่สองตั้งแต่คบกันมาที่เขาทำให้เธอร้องไห้ แม้ในวันที่ชายหนุ่มเอ่ยปากบอกเลิก เธอยังไม่เสียใจเท่าครั้งนี้เลย

“พี่ปั้นพูดแบบนี้ได้ยังไง นี่...ลูกเรานะ” มิ่งมิตรกลืนก้อนสะอื้นลงคอ ยกมือลูบหน้าท้องที่ยังแบนราบ

“ไม่ได้ยินเหรอว่า...ผมไม่ได้อยากมีลูกกับคุณ” น้ำเสียงนั้นเป็นสิ่งที่ยืนยันว่าคำพูดของเขาออกมาจากใจ

คราวนี้มิ่งมิตรไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีก เธอร้องไห้ฟูมฟายปานใจจะขาด พลางพูดสะอึกสะอื้น

“ไหนพี่ปั้นเคยบอกว่า...เราจะแต่งงานกัน แล้วก็จะมีลูก มีครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกันไง เราจะไม่ทำให้ลูกมีปมด้อยหรือเป็นกำพร้าเหมือนกับเรา พี่ปั้นลืมไปแล้วเหรอ”

“ก็คงมีแต่ผู้หญิงโง่ ๆ อย่างคุณเท่านั้นที่เชื่อคำพูดผม” ไม่พูดเปล่า นิ้วชี้ของเขายังยื่นมาจิ้มที่หน้าผากจนคนตัวเล็กเซไปด้านหลัง

“ทำไมพี่ปั้นใจร้ายกับมิ่งแบบนี้ พี่ปั้นคนที่มิ่งรู้จักไม่ใช่คนใจร้าย” หญิงสาวยังคงคร่ำครวญประหนึ่งจะทวงชายคนรักคนเดิมกลับคืนมา

“คุณรู้จักผมน้อยไปไง” ปุณณกรณ์ลุกจากโซฟา ยืนขึ้นเต็มความสูง เขารีบหันหลังเพราะไม่อยากเห็นน้ำตาของเธออีก “เอาเป็นว่า...ผมผิดเองที่ทำให้คุณคิดว่าผมเป็นคนดี”

“ไม่จริง พี่ปั้นไม่ใช่คนแบบนี้” คนพูดลุกขึ้นตามแล้วรีบเดินมามองหน้า กระชากแขนชายหนุ่มให้หันมาพูดคุยกัน

“เลิกฟุ้งซ่านสักที ก่อนที่ผมจะหมดความอดทน” เขาตวาดเสียงดังลั่นเหมือนคนที่รู้สึกรำคาญเต็มทน “ที่มาวันนี้เพราะผมมีข้อตกลงใหม่...ผมจะรับเป็นพ่อของเด็กคนนี้ แต่เรื่องระหว่างเรา...ขอให้จบกันสักที”

“ไม่! มิ่งไม่ยอม ยังไงลูกก็ต้องอยู่กับมิ่ง”

“อย่าเรื่องมากไปหน่อยเลยมิ่ง เด็กเพิ่งเรียนจบอย่างคุณจะเอาปัญญาที่ไหนมาเลี้ยงลูก งานก็ยังไม่มีทำ หรือคุณจะอุ้มท้องกลับต่างจังหวัด คุณไม่กลัวคนนินทาเหรอว่าท้องไม่มีพ่อ ไม่กลัวเหรอว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย เพราะแม่คุณก็ท้องโดยที่หาพ่อให้คุณไม่ได้เหมือนกัน”

เพียะ!!!

=====================

น้ำจิ้ม 2.

.“ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณ”

.“แต่ฉันไม่มีอะไรอยากคุยด้วย”

.“ผมขอถามคุณอีกครั้ง...พ่อของลิปดาเป็นใคร” ขายาวขยับเข้าไปใกล้ตอนที่แผ่นหลังหญิงสาวชนกับเครื่องเล่นเด็ก เขารู้ว่าหญิงสาวคงไม่มีทางเลี่ยงหลบได้แล้วจึงยิ่งได้ใจ ส่งสายตาคาดคั้นที่แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างไปให้ เป็นความรู้สึกที่คนมองเองก็พอจะรับรู้ได้ แต่เธอปฏิเสธที่จะรับมันอีก

.“ถ้าคุณอยากรู้แค่นี้ฉันก็จะบอกให้...” คนถูกเค้นถามสูดหายใจเข้าลึก ๆ ไม่ใช่ว่าเกรงกลัวแววตาคู่คมนั้น แต่เธอรู้สึกอึดอัดที่ต้องมาอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้อีก “ลิปดาไม่มีพ่อ และไม่จำเป็นต้องมีด้วย แค่นี้ชีวิตเราแม่ลูกก็มีความสุขดีอยู่แล้ว”

.ปุณณกรณ์มองใบหน้าหวานด้วยแววตาสะเทือนใจ ไม่ใช่ว่าที่ผ่านมาเขาไม่เสียใจที่ทำเรื่องเลวร้ายไว้กับเธอ แต่นั่นเป็นเพราะเขามีเหตุผลบางอย่างที่ไม่อาจบอกใครได้

.“โดยเฉพาะชีวิตของฉัน...การได้อยู่ห่างจากผู้ชายใจร้ายอย่างคุณทำให้ฉันรู้ว่าชีวิตมันโคตรมีความสุขเลย” มือบางยื่นไปผลักอกชายตรงหน้าเต็มแรงจนคนที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับเซถอยหลัง