ห้วงปัทมกาล 3 เล่มจบ พร้อม box จั้วปัง (NC20+) / จิรัฐติกาล (ทำมือ – ใหม่ แถมฟรีปกพลาสติกใส)

ผู้แต่ง      จิรัฐติกาล

สำนักพิมพ์   ทำมือ

สภาพหนังสือ   หนังสือใหม่

ของแถมภายในเล่ม

โปสการ์ด 1 แผ่น ตามภาพปก/เล่ม

ที่คั่น 1 ชิ้น ตามภาพปก/เล่ม

โปสการ์ดตัวละคร 2 แผ่น/ชุด

จิบิไดคัท 2 ชิ้น /ชุด

ของแถมรอบพรีออเดอร์

แม่เหล็กจิบิ 2 ชิ้น / ชุด

กระเป๋าเครื่องสำอาง 1 ชิ้น/ชุด

คำโปรย

 “เดี๋ยว”

 “กระไรของแม่บัวอีก”

 “งูน้ำ” เธอพูดจบก็มองงูน้ำที่ว่ายผ่านหน้า สำหรับเธอ งูน้ำก็แค่งูไม่มีพิษ ส่วนคนอีกคนตอนนี้กำลัง...

 “งู!” จากนั้นก็ขยับขึ้นจากน้ำอย่างรวดเร็ว ขึ้นได้ก็วิ่งหนี แถมไม่พอยังหกล้มหัวฟาดลงพื้นอีก ลำบากเธอที่พาตัวเองขึ้นน้ำแล้วยังต้องประคองเขาขึ้นมานั่งหอบ

 “ผู้ชายตัวใหญ่เสียเปล่า แถมท่านยังเป็นจางวางอีก เหตุใดกลัวงูเล่า”

 “หากเอ็งเคยโดนงูกัดจนเกือบตายก็คงกลัวเช่นข้า ศัตรูนับหมื่นนับแสนข้าพร้อมรบ แต่กับงูขอเป็นอีกหนึ่งอย่างที่ยอมแพ้”

 ปัทมาหัวเราะขำ ไม่รู้จะสงสารหรือเห็นใจดี เธอยกมือขึ้นแล้วโอบบ่าเขา “ข้าไม่กลัวงู ฉะนั้นแล้ว หากท่านเจองูเมื่อใดก็เข้ามาแอบหลังข้าได้ ข้าไม่ถือ หรือจักให้ข้าฆ่างูก็ย่อมได้”

 ไม่พูดเปล่า เธอหันมองงูน้ำที่อยู่ริมฝั่งแล้วก็เดินไป จับที่หัวมันยกชูขึ้นมา จางวางปราบฤทธิ์เห็นแบบนั้นแล้วก็...

 เป็นลมอีกรอบ...

       ให้ตายเถอะ เธอตัวเล็กมากเชียวนะ แล้วยังต้องมาอุ้มคนตัวโต กว่า อย่าเรียกว่าอุ้มเลย เรียกว่าลากยังดีกว่า โชคดีที่มีกระท่อมที่อยู่ใกล้กัน แต่กว่าจะประคองคนกลัวงูขึ้นแคร่ไม้ไผ่ที่อยู่ใต้ถุนเรือนได้ก็เล่นเอาเธอเกือบเป็นลม

 “ให้ตายเถอะ ปกติต้องเป็นพระเอกที่อุ้มนางเอกไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้ฉันต้องเป็นคนอุ้มคนตัวโตกว่าด้วย” ให้ตายเถอะ ถ้าอยู่ในร่างปัทมาเธอจะไม่บ่นสักคำ แต่เพราะอยู่ในร่างแม่บัวที่แสนจะอรชร แถมยังไม่โตเท่าไร ก็เล่นเอาเธอปวดแขนไปหมด

*********************

จางวางปราบฤทธิ์มองเห็นแม่บัวตกน้ำต่อหน้าต่อตาเขารีบกระโดดลงน้ำทันที!!

 ขุนวิชิตรามที่จับจ้องอีกฝ่ายอยู่แล้วก็กระโดดลงน้ำเช่นเดียวกัน เสียงทั่วบริเวณนั้นดังต่อเนื่อง แม่ปรางร้องเรียกให้คนช่วย หันมองคุณพี่รามโผล่หัวขึ้นมาก่อนจะดำลงไปใหม่อีกรอบ ส่วนคุณพี่ปราบเองก็เช่นกัน พวกเขาดำผุดดำว่ายลงหลายรอบ แต่กลับไม่มีผู้ใดโผล่ขึ้นมาพร้อมพี่บัวสักคน

 “ผู้ใดก็ได้ ทำกระไรสักอย่างสิเจ้าคะ” แม่ปรางร้องขอให้คนลงไปช่วยเพิ่ม แล้วก็ทันหันเห็นแม่ช้อยกำลังยกยิ้มยินดี มิได้มีท่าทีเดือดเนื้อร้อนใจแต่อย่างใด

 “...”

แม่ปรางเห็นแล้วก็แค้นเคืองใจ จึงเดินเข้าไปใกล้ จากนั้นก็...

 ตูม!!!

“ว้าย คุณหนูเจ้าขา คุณหนูของบ่าวตกน้ำเจ้าค่ะ” บ่าวเผื่อนร้องดังลั่นไม่สนผู้ใด จนตอนนี้ผู้คนแถวนั้นล้วนตกใจกับเหตุการณ์คนตกน้ำถึงสองคน!!!

*********************

ปัทมายกมือไหว้ สิ่งที่พระอาจารย์กล่าวล้วนแฝงด้วยความจริง แสดงว่าอีกฝ่ายรู้ว่าเธอมาจากไหน

“แล้วลูกสามารถกลับไปได้ไหมเจ้าคะ”

 พระอาจารย์ธรรมโชติหลับตาลง “เรื่องของอนาคตไม่อาจเปิดเผยได้ แต่ให้เอ็งทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาให้ดี”

 หน้าที่ที่ได้รับมอบหมายคืออะไร

 ปัทมาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนนึกถึงสมบัติของชาติที่ถูกขโมย และต้องนำไปคืนพิพิธภัณฑ์ตามที่ได้รับหน้าที่มาก่อนหน้า และในความบังเอิญเมื่อเธอย้อนเวลามาก็มีความเกี่ยวข้องกับสมบัติดังกล่าวอีก

 มันคือหน้าที่

 เธอกระจ่างแจ้งแล้ว หากเธอรวบรวมมันกลับคืนได้สำเร็จ เธออาจจะได้กลับไป “ลูกทราบแล้วเจ้าค่ะ”

 ดวงตาพระอาจารย์ธรรมโชติลืมขึ้น จากนั้นก็มองไปยังชายทั้งสองคน ปัทมาหันมองตาม เสียงท่านอาจารย์ดังก้องในหูเธอ

 “ติดตามช่วยเหลือพวกเขาสองคนให้ดี เพราะเขาคือคนที่จะช่วยอโยธยาได้”

 ปัทมาหันมองแล้วพิจารณา พ่อสิน พ่อสิน ก่อนจะนึกถึงชื่อหนึ่ง พระเจ้าตากสินมหาราช ถ้าเช่นนั้นแล้วคนที่นั่งอยู่ข้างกายที่ชื่อทองด้วงก็คือ พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช รัชกาลที่ 1 แห่งกรุงรัตนโกสินทร์!!

 เธอเย็นวาบไปทั้งตัว ก่อนจะทรุดลงแล้วก้มกราบสองคนโดยไม่รู้ตัว ชายสองคนหันมอง “แม่เป็นกระไรฤๅ”

 เธอพูดไม่ออก ได้แต่ก้มหน้าลงต่ำ นึกถึงคำที่โต้ตอบก่อนหน้าแล้วผมของเธอก็ใกล้จะร่วงไม่เหลือสักเส้น

 ตายๆๆ ปากเสียจนหัวใกล้จะขาดไหมล่ะ ยัยปัดเอ๋ย