บ่วงเสน่หาภรรยาคืนเดียว (ขุนเขา & บุญญิศา จาก เสน่หาเมียในอุปการะ) (NC18+)/ พุดพิชชา (ภรปภัช) (ทำมือ ใหม่. แถมฟรีปกพลาสติกใส )

ผู้แต่ง  ภรปภัช

สภาพหนังสือ   หนังสือใหม่

พระเอกเล่มนี้เป็นพี่ชายนางเอกเล่มที่แล้วค่ะ

‘ขุนเขา’ เป็นหนุ่มชาวไร่ที่มีนิสัยคาสโนวา

เขาเจ้าชู้ กะล่อน และไม่คิดจะจริงจังกับใครเลยสักคน

ยกเว้น ‘บุญญิศา’ หมอสาวชาวกรุงที่ย้ายมาทำงานในเชียงใหม่

เธอเป็นทั้งรักแรกและรักเดียวในใจชายหนุ่มคนนี้

ทว่าความทรงจำอันเลวร้ายที่เขาสร้างไว้ให้เธอในอดีต

ยังคงติดตรึงและบาดลึกอยู่ในหัวใจดวงน้อยอยู่เสมอ

แม้เวลาจะผ่านมานานกว่าสิบปีก็ตาม

แต่แล้วโลกใบกลมก็เหวี่ยงรักแรกและรักเดียวในวันวาน

ให้ได้ย้อนกลับมาพบกันอีกครั้ง

เขาจึงอยากจะรื้อฟื้นความสัมพันธ์

และเปลี่ยน ‘ภรรยาคืนเดียว’

ให้เป็น ‘ภรรยาคนเดียว’ ตลอดกาล...

โปรยปราย (1)

“เมื่อคืนนี้ผมฝันด้วยล่ะครับ”

“ฝันอะไรจ๊ะ”

“ฝันว่าคุณพ่อมาหาผมกับน้องครับ บอกว่าพวกเราจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว ตลกดีนะครับ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณพ่อหน้าตาเป็นยังไง แต่ทำไมถึงคิดว่าเค้าเป็นพ่อจริงๆ ก็ไม่รู้ อีกอย่าง...พวกเราจะอยู่ด้วยกันได้ยังไง ในเมื่อคุณพ่อน่ะ...ตายไปตั้งแต่เรายังไม่เกิดแล้ว”

แววตาที่เศร้าหมองของบุตรชายทำให้บุญญิศาสงสารจับใจ และคำพูดนั้นก็ทำให้เธอนึกไปถึงคนที่เพิ่งจะได้เจอเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

คนที่ไม่คิดว่าจะได้เจออีกแล้วในชาตินี้...

“แม่ขอโทษนะลูก” บุญญิศาบอกทั้งน้ำตาที่เอ่อคลอ

“คุณแม่จะขอโทษผมทำไมครับ”

“ขอโทษที่...แม่ทำให้ลูกไม่มีพ่อเหมือนคนอื่นเค้า”

“โธ่ มันไม่ใช่ความผิดของคุณแม่นี่ครับ อีกอย่างคุณพ่อก็อยู่กับผมตลอดครับ อยู่ตรงนี้”

บุญญานนท์ยกมือขึ้นกุมที่อกซ้ายเพื่อบอกมารดาว่าบิดาของเขาอยู่ในหัวใจตลอดเวลา และนั่นก็ทำให้บุญญิศาไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้อีก

*********************************************************************

โปรยปราย (2)

“ปล่อยนะ” บุญญิศาพยายามแกะมือเขาออกแต่เขากลับยิ่งจับเอาไว้แน่นกว่าเดิมเสียอีก

“ขุนจะปล่อยถ้าบุญจะเอาเบอร์ให้ขุนก่อน”

“ไม่มีทาง”

“งั้นก็จะจับไว้ไม่ปล่อยตลอดชีวิต”

“อย่ามาไร้สาระนะขุน เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว และบุญไม่อยากเห็นหน้าขุนอีก เลิกยุ่งกับบุญเถอะ”

“ขุนไม่เชื่อหรอกว่าบุญจะลืมขุนได้ ในเมื่อขุนเป็นคนแรกของบุญและขุนมั่นใจว่าขุนเป็นผู้ชายคนเดียวในชีวิตของบุญด้วย”

คำพูดของชายหนุ่มเรียกสายตาของหญิงสาวให้มองสบตาเขาตรงๆ ได้เป็นครั้งแรก ทว่าสายตาที่เธอมองมามันไม่ได้มีความโหยหาหรือเต็มไปด้วยความรักดังเช่นวันวาน แต่มันมีเพียงความรังเกียจและความผิดหวังจนเขาสัมผัสได้

“เมื่อก่อนบุญอาจจะอ่อนต่อโลกจนเผลอตัวเผลอใจให้ผู้ชายใจร้ายคนนี้ แต่ตอนนี้บุญโตแล้ว โตพอที่จะรู้ว่าสิ่งที่เคยเกิดขึ้นในวันนั้นมันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบไม่ใช่ความรัก ตอนนี้บุญเจอคนที่ทำให้บุญรู้จักคำว่ารักแล้วและคนคนนั้นก็ไม่ใช่ขุน ได้โปรดอย่ามายุ่งกับบุญอีก เพราะว่าคนอย่างบุญ...เจ็บแล้วจำ”