ของตายนอกสายตาแถมพัดใสลายตัวละคร ( NC20+) / มุกนิล (ทำมือ ใหม่ แถมฟรีปกพลาสติกใส )

ผู้แต่ง       มุกนิล

สำนักพิมพ์   ทำมือ

สภาพหนังสือ   หนังสือใหม่

ได้รับ 1.หนังสือนิยาย 1 เล่ม

2. ที่คั่น + โปสต์การ์ดลายเดียวกับปกนิยาย

3. พิเศษ!!! ไอเท็มรับหน้าร้อนเป็น “พัดใสลายตัวละคร” [เฉพาะผู้จovภายใน 24 มีนาคม 2567]

แต่งงานกับคนไม่รักว่าเจ็บแล้ว การเป็นคนไร้ตัวตนและไร้ค่าในสายตาสามียิ่งเจ็บกว่าหลายเท่า เมื่อวันที่ข้อตกลงต่าง ๆ ยุติลง เธอจึงไม่อาจทนอยู่ในสถานะ ‘ของตายนอกสายตา’ เลือกทิ้งทุกอย่างแล้วจากไปพร้อมสิ่งที่มีค่าที่สุด...ในครรภ์

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

น้ำจิ้ม 1

 “ยังไม่ทันไรก็ใช้มุกล้มบนเตียงยั่วฉันแล้วเหรอ เรียนรู้เร็วดีนี่”

 “ปล่อยค่ะ” หญิงสาวพยายามดิ้น แต่ไม่สามารถพาตัวเองออกมาได้ เพราะอีกฝ่ายใช้มือข้างที่ว่างจับข้อมือเธอบิดขึ้น “คุณกำลังละเมิดข้อตกลง”

 “ข้อตกลงบ้า ๆ นั่นฉันไม่สนใจ”

 “งั้นคุณก็กำลังกลืนน้ำลายตัวเองที่บอกว่าจะไม่ยุ่งกับเตย”

ประโยคนี้ทำให้ธิติทรรศน์ชะงักเล็กน้อย เขาเคยยืนยันกับตัวเองว่าจะไม่มีวันยอมเป็นสามีภรรยาโดยพฤตินัยกับผู้หญิงคนนี้ แต่โทสะที่กำลังครอบงำทำให้เขาพ่นวาจาไม่น่าฟังออกไปอีก

 “ฉันก็แค่อยากรู้ว่าถ้าชุดนี้มันทำให้เธอสวย แล้วถ้าไม่ได้ใส่ชุด เธอจะยังสวยอยู่ไหม”

 “คุณไตร! ไม่คิดเลยว่าคนที่เกิดมาในครอบครัวที่ดี การศึกษาสูงแบบคุณ จะปากร้าย ชอบดูถูกคนอื่นขนาดนี้”

 “แล้วฉันดูถูกไหมล่ะ ผู้หญิงที่ไม่มีปัญญาหาสามีเองอย่างเธอ สมควรแล้วที่ต้องอยู่กับผู้ชายปากร้ายอย่างฉัน”

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 “พรุ่งนี้ฉันจะพาไปซื้อยาคุมฉุกเฉิน ไม่ควรมีเด็กคนไหนต้องเกิดมากำพร้า เพราะวันหนึ่งเราสองคนก็ต้องแยกทางกัน”...เขาไม่ต้องการมีลูกกับเธอ ไม่อยากให้มีสิ่งใดเหนี่ยวรั้งกันและกันไว้ เพราะเมื่อถึงเวลาที่ข้อตกลงต่าง ๆ สิ้นสุดลง ทั้งสองคนจะต้องแยกทางกันไม่วันใดก็วันหนึ่ง

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

“ทำไมเตยไม่บอกพี่ว่าเรากำลังจะมีลูก” ขายาวก้าวเข้าใกล้พร้อมกับยื่นมือไปหมายจะคว้ามือของเธอ แต่คนที่มีสีหน้าเรียบเฉยกลับปรายตามองอย่างห่างเหินแล้วดึงมือหนี

 “ไม่ใช่เราค่ะ” มือบางลูบหน้าท้องอ่อนโยน แต่แววตาของเธอกลับแข็งแกร่งและแฝงไปด้วยความเย็นชา “เขาเป็นลูกของเตย”

เพียงเท่านี้คนที่แบกความรู้สึกผิดมาตลอดหลายเดือนก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก โดยเฉพาะตอนที่ได้ยินประโยคเดิมที่ครั้งหนึ่งเขาเป็นคนพูดมันออกมา

 “ลืมไปแล้วเหรอคะ...‘ไม่ควรมีเด็กคนไหนต้องเกิดมากำพร้า เพราะวันหนึ่งเราสองคนก็ต้องแยกทางกัน’ แต่ในเมื่อวันนี้เขามาแล้ว เขามาอยู่กับเตยแล้ว เตยจะเลี้ยงเขาด้วยตัวเอง”

หญิงสาวเตรียมเดินจากไปอย่างไม่ไยดี แต่ถูกพ่อของลูกก้าวมาดักทางไว้

 “พี่ขอโทษ” ร่างสูงทรุดลงคุกเข่าบนผืนทรายร้อนระอุ ช้อนสายตาขึ้นมองด้วยแววตาสำนึกผิด “ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่พี่เคยทำไม่ดีกับเตย ให้โอกาสพี่สักครั้งได้ไหม”

คนกำลังจะเป็นแม่ก้มมองด้วยสายตาเด็ดเดี่ยว ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าแล้วเบือนหน้าไปอีกทาง

 “เก็บคำขอโทษของคุณไตรไว้เถอะค่ะ ตอนนี้เตยมีความสุขดี และน่าจะมีความสุขมากขึ้น...ปล่อยเราสองคนแม่ลูกใช้ชีวิตกันตามลำพังเถอะนะคะ”

แต่งงานกับคนไม่รักว่าเจ็บแล้ว การเป็นคนไร้ตัวตนและไร้ค่าในสายตาสามียิ่งเจ็บกว่าหลายเท่า เมื่อวันที่ข้อตกลงต่าง ๆ ยุติลง เธอจึงไม่อาจทนอยู่ในสถานะ ‘ของตายนอกสายตา’ เลือกทิ้งทุกอย่างแล้วจากไปพร้อมสิ่งที่มีค่าที่สุด...ในครรภ์

 “ยังไม่ทันไรก็ใช้มุกล้มบนเตียงยั่วฉันแล้วเหรอ เรียนรู้เร็วดีนี่”

 “ปล่อยค่ะ” หญิงสาวพยายามดิ้น แต่ไม่สามารถพาตัวเองออกมาได้ เพราะอีกฝ่ายใช้มือข้างที่ว่างจับข้อมือเธอบิดขึ้น “คุณกำลังละเมิดข้อตกลง”

 “ข้อตกลงบ้า ๆ นั่นฉันไม่สนใจ”

 “งั้นคุณก็กำลังกลืนน้ำลายตัวเองที่บอกว่าจะไม่ยุ่งกับเตย”

ประโยคนี้ทำให้ธิติทรรศน์ชะงักเล็กน้อย เขาเคยยืนยันกับตัวเองว่าจะไม่มีวันยอมเป็นสามีภรรยาโดยพฤตินัยกับผู้หญิงคนนี้ แต่โทสะที่กำลังครอบงำทำให้เขาพ่นวาจาไม่น่าฟังออกไปอีก

 “ฉันก็แค่อยากรู้ว่าถ้าชุดนี้มันทำให้เธอสวย แล้วถ้าไม่ได้ใส่ชุด เธอจะยังสวยอยู่ไหม”

 “คุณไตร! ไม่คิดเลยว่าคนที่เกิดมาในครอบครัวที่ดี การศึกษาสูงแบบคุณ จะปากร้าย ชอบดูถูกคนอื่นขนาดนี้”

 “แล้วฉันดูถูกไหมล่ะ ผู้หญิงที่ไม่มีปัญญาหาสามีเองอย่างเธอ สมควรแล้วที่ต้องอยู่กับผู้ชายปากร้ายอย่างฉัน

 “พรุ่งนี้ฉันจะพาไปซื้อยาคุมฉุกเฉิน ไม่ควรมีเด็กคนไหนต้องเกิดมากำพร้า เพราะวันหนึ่งเราสองคนก็ต้องแยกทางกัน”...เขาไม่ต้องการมีลูกกับเธอ ไม่อยากให้มีสิ่งใดเหนี่ยวรั้งกันและกันไว้ เพราะเมื่อถึงเวลาที่ข้อตกลงต่าง ๆ สิ้นสุดลง ทั้งสองคนจะต้องแยกทางกันไม่วันใดก็วันหนึ่ง

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

“ทำไมเตยไม่บอกพี่ว่าเรากำลังจะมีลูก” ขายาวก้าวเข้าใกล้พร้อมกับยื่นมือไปหมายจะคว้ามือของเธอ แต่คนที่มีสีหน้าเรียบเฉยกลับปรายตามองอย่างห่างเหินแล้วดึงมือหนี

 “ไม่ใช่เราค่ะ” มือบางลูบหน้าท้องอ่อนโยน แต่แววตาของเธอกลับแข็งแกร่งและแฝงไปด้วยความเย็นชา “เขาเป็นลูกของเตย”

เพียงเท่านี้คนที่แบกความรู้สึกผิดมาตลอดหลายเดือนก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก โดยเฉพาะตอนที่ได้ยินประโยคเดิมที่ครั้งหนึ่งเขาเป็นคนพูดมันออกมา

 “ลืมไปแล้วเหรอคะ...‘ไม่ควรมีเด็กคนไหนต้องเกิดมากำพร้า เพราะวันหนึ่งเราสองคนก็ต้องแยกทางกัน’ แต่ในเมื่อวันนี้เขามาแล้ว เขามาอยู่กับเตยแล้ว เตยจะเลี้ยงเขาด้วยตัวเอง”

หญิงสาวเตรียมเดินจากไปอย่างไม่ไยดี แต่ถูกพ่อของลูกก้าวมาดักทางไว้

 “พี่ขอโทษ” ร่างสูงทรุดลงคุกเข่าบนผืนทรายร้อนระอุ ช้อนสายตาขึ้นมองด้วยแววตาสำนึกผิด “ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่พี่เคยทำไม่ดีกับเตย ให้โอกาสพี่สักครั้งได้ไหม”

คนกำลังจะเป็นแม่ก้มมองด้วยสายตาเด็ดเดี่ยว ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าแล้วเบือนหน้าไปอีกทาง

 “เก็บคำขอโทษของคุณไตรไว้เถอะค่ะ ตอนนี้เตยมีความสุขดี และน่าจะมีความสุขมากขึ้น...ปล่อยเราสองคนแม่ลูกใช้ชีวิตกันตามลำพังเถอะนะคะ”