ถ้ารู้ว่าจะร้าย / มุกฐิฌา ลมหนาว ( ทำมือ ใหม่ แถมฟรีปกพลาสติกใส )

ผู้แต่ง   มุกฐิฌา ลมหนาว

สภาพหนังสือ   หนังสือใหม่

สิ่งที่จะได้รับ

- หนังสือประมาณ 400+ หน้า

- postcard รูปปก

- ที่คั่นรูปปก

นิยายโรมานซ์ โรแมนติกดราม่า

พระเอกปากร้าย ใจร้าย นางเอกไม่อ่อนแอ สู้คน จบสุขนิยมค่ะ

นิยายเขียนจบแล้วค่ะ

ถ้ารู้ว่าจะร้าย

ถ้ารู้ว่าจะร้าย ก็จะไม่รัก

ความรักของเขา มีไว้ให้คนอื่น ไม่ได้มีไว้ให้เธอ

"ฉันก็ไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องของเธอหรอกนะ แต่ตอนนี้ด้วยสำเหนียกด้วยว่าเธอกำลังยืนอยู่จุดไหน อย่าทำให้ฉันต้องหมดความอดทนกับเธอ"

สำเหนียกตัวตนเหรอ?

เธอรู้ตัวเองอยู่เสมอว่ากำลังยืนอยู่จุดไหนและในฐานะอะไร เธอไม่เคย...ไม่เคยคิดทำในเรื่องที่เขาพูดเลยสักครั้ง แทนที่จะบอกเธอแบบนี้ทำไมเขาไม่บอกตัวเอง ว่าสิ่งที่เขาทำมันถูกต้องแล้วใช่ไหม?

"ฉันสำนึกสำเหนียกตัวเองอยู่ตลอดเวลาคุณปาย คุณควรเอาประโยคนั้นไปบอกตัวเองจะดีกว่านะคะ"

"เธอพูดอะไร"

"เรื่องที่คุณเองก็รู้ดี" ต้องจันทร์เดินหนีปราบตะวันขึ้นห้องไป แต่เขาก็เข้ามากระชากแขนเอาไว้ก่อน ทว่าเธอก็ดึงแขนตัวเองกลับไม่หันไปมองเขาแถมยังถอยตัวเองให้ไกลกว่าเดิม

"อย่ามาเดินหนีฉันแบบนี้นะต้องจันทร์ เธอพูดเรื่องอะไร!"

"ระวังนะคะไปยื่นกอดผู้หญิงอื่นในที่ลับตาคนแบบนั้น ระวังนักข่าวเขาจะเอาไปทำข่าว ถึงตอนนั้นคุณพ่อกับคุณแม่คุณคงจะเสียใจมาก"

"นี่เธอ"

"อย่าคิดว่าคุณทำอะไรแล้วมันจะไม่มีคนเห็นคุณปาย อย่าคิดว่าคุณจะฉลาดกว่าทุกคน"

"อ้อ...เธอไปเห็นฉันกอดกวางเข้าเหรอ" ถ้าเรื่องที่กอดผู้หญิง เขานึกถึงเรื่องไหนไม่ออกเลยนอกจากเรื่องที่กอดกับกษิราวันนี้

"แล้วทีตัวเองล่ะ คิดจะเคลมพี่ของสามีตัวเอง มันดีนักเหรอ?"

"คุณพูดบ้าอะไร"

"แต่ก็ช่วยอดใจรอสักหน่อยนะ เพราะฉันไม่ปล่อยเธอไปเสวยสุขง่าย ๆ หรอก" นับวันเขายิ่งไม่อยากปล่อยต้องจันทร์ไป ไม่ใช่เพราะเขารักจนอยากชิดใกล้ แต่เพราะจะได้เหยียบย่ำให้มันมากกว่านี้ต่างหาก

"ถ้าเรื่องพี่เนม ฉันเกรงว่าคุณจะโง่แต่จะบอกให้เอาบุญนะ ฉันกับพี่เนมเราไม่ได้มีอะไรกัน" เธอกับนิรกรเนี่ยนะ เอาสมองส่วนไหนคิดกันแน่ถึงได้คิดเรื่องแบบนี้ออกมาได้

"ต้องจันทร์!" ปราบตะวันกัดสันกรามแน่น เขาโกรธที่ผู้หญิงคนนี้บอกว่าเขาโง่

"ถ้าไม่มีอะไรจะพูด ฉันขอตัว" วันนี้เธอเหนื่อยมามากเกินพอแล้ว ไม่มีแรงอะไรจะมานั่งเถียงเรื่องไร้สาระกับเขาหรอก

"งั้นถ้าเธอฉลาดนัก ก็ช่วยรู้เอาไว้ด้วย ว่าผู้หญิงที่เธอเห็นฉันกอดวันนี้ คือคนที่ฉันรักมากที่สุด มากพอ ๆ กับที่ฉันเกลียดเธอ"

"..."

ต้องจันทร์หยุดเท้าที่กำลังจะก้าวเดินต่อ เธอเสหน้ามองไปทางอื่นอย่างพยายามกักเก็บอารมณ์ที่หวั่นไหวของตัวเอง เขาไม่ต้องบอก เธอก็รู้อยู่แล้วว่าปราบตะวันรักผู้หญิงคนนั้นมากแค่ไหน เธอไม่ได้โง่ที่จะไม่รู้ว่าคนคนหนึ่งรักใครและเกลียดใคร

หยดน้ำตาและน้ำเสียงที่เขาพร่ำบอกผู้หญิงคนนั้นเธอยังจดจำมันได้ดี เธอรู้...รู้ว่าเขารักมาก มากจนเกินกว่าบางทีเธอไม่อาจเข้าไปแทรกแซงความรักของเขาได้เลยด้วยซ้ำ ใจหนึ่งเธออยากคืนเขาให้กับผู้หญิงคนนั้นไปเสียให้สิ้นเรื่อง แต่เธอก็มีเหตุและผลของตัวเอง

แม้จะต้องอยู่อย่างจมปลักและทนทุกข์ แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถปล่อยเขาไปได้จริง ๆ อีกนิดนะ...

อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น

"เหรอคะ? งั้นก็ยินดีด้วย" เธอบอกเขา

"แต่ก็เสียใจด้วยที่คุณกับผู้หญิงคนนั้นจะไม่มีวันได้อยู่ด้วยกัน ถ้าฉันยังยืนอยู่ตรงนี้"