เมื่อของเล่นไม่อยากเป็นของตาย ฟรีปกแจ็กเก็ต (NC20+)/ ภรปภัช (ทำมือ ใหม่.. แถมฟรีปกพลาสติกใส )

ผู้แต่ง  ภรปภัช

สภาพหนังสือ   หนังสือใหม่

(เจษฎ์ & ภษิตา) พระเอกทั้งสองคนเป็นพี่น้องกัน

ถึงเธอจะยอมเป็น 'ของเล่น'

แต่ก็อย่าหวังจะเห็นเป็น 'ของตาย'

ในเมื่อความรักที่ทุ่มเทไปไร้ความหมาย

ก็อย่ามานึกเสียดายในวันที่อยากได้คืน

“ชมพู่! ฉันบอกให้กลับไปไง!”

“ไม่! พู่ไม่กลับจนกว่าคุณเจษฎ์จะพูดออกมาว่าคุณจะเลือกใคร ระหว่างพู่กับผู้หญิงคนนี้!”

“พี่เจษฎ์ก็บอกเธอไปสิคะ ว่าเราสองคน...กำลังจะแต่งงานกัน เธอจะได้เลิกหวังในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ซะที” สิริมาบอกพลางซบหน้าลงกับไหล่กว้างแล้วแสยะยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างผู้ชนะ

“อะ...อะไรนะ คุณเจษฎ์...จะแต่งงานกับเค้าเหรอคะ”

ภูษิตามองหน้าเขาพร้อมกับน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลออกมา

“กลับไปได้แล้ว อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำนะพู่”

“แปลว่าคุณจะแต่งงานกับเค้าจริงๆ สินะคะ แล้วพู่ล่ะคะ คุณเอาพู่ไปไว้ไหน คนใจร้าย ใจร้ายที่สุดเลย”

เธอทุบอกแกร่งอย่างไม่ออมแรงนัก แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะห้ามปรามหรือปัดป้อง ทว่าเป็นสิริมาเสียอีกที่ทนไม่ไหวจนต้องผลักภูษิตาให้ล้มลงอย่างแรงจนศีรษะของหญิงสาวกระแทกกับเหลี่ยมเสา เห็นอย่างนั้นมณีเนตรก็รีบเข้าไปประคองเพื่อนรักของเธอขึ้นมา

“ตายแล้วยัยพู่ เลือดแกออกด้วยนะ” มณีเนตรบอกด้วยความตกใจเมื่อเห็นเลือดไหลออกมาจากหน้าผากของเพื่อน

แต่ดูเหมือนภูษิตาจะไม่สนใจอาการบาดเจ็บภายนอกนัก เพราะตอนนี้ภายในหัวใจของเธอมันแหลกสลายไปหมดแล้ว เมื่อเห็นว่าผู้ชายที่เธอรักไม่ได้มีความเป็นห่วงเธอเลยสักนิด ไม่แม้แต่จะเดินเข้ามาหาเธอด้วยซ้ำ

เขาเพียงแค่ยืนมองเธอเฉยๆ ไม่มีแม้คำปลอบโยนใดๆ แม้แต่นิดเดียว แต่เหมือนเธอจะยังเจ็บไม่พอก็เลยเอ่ยคำถามโง่ๆ ออกไป

“คุณ...เคยรักพู่บ้างมั้ยคะ คุณเจษฎ์”

คำถามนั้นทำให้เจษฎ์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบเธออย่างเลือดเย็นที่สุด

“ฉันไม่เคยรักเธอเลย เรื่องระหว่างเรามันก็แค่การแลกเปลี่ยน เธอเองก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจนะ และถ้าเธอยังอยากมีชีวิตที่สุขสบายก็ช่วยกลับไปอยู่ในที่ที่ฉันบอก อย่าทำให้เรื่องมันวุ่นวายมากไปกว่านี้”

“แล้วถ้าพู่ไม่อยากอยู่แล้วล่ะคะ ถ้าพู่...ไม่อยากอยู่ในกรงที่คุณขังพู่ไว้ล่ะ”

“งั้นอยากจะไปอยู่ที่ไหนก็เชิญ! ถ้าคิดว่าเธอจะอยู่โดยไม่มีฉันได้ก็ไปซะ! ไสหัวไปสิ!”

เขาตวาดเธอเสียงดังลั่นจนบอดี้การ์ดของสิริมาที่เตรียมจะเข้ามาล็อกตัวภูษิตากับเพื่อนของเธอไว้ถึงกับหยุดชะงัก และเมื่อเห็นสิริมาส่งสัญญาณให้พวกเขาถอยออกไป บอดี้การ์ดทั้งสองจึงได้ขยับไปอยู่ในมุมเดิมที่พวกเขายืนอยู่ตามที่เจ้านายของตนต้องการ

ภูษิตาหลับตาลงก่อนจะยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่มันกลับทำให้เธอสบายใจอย่างประหลาดใจ

“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณที่ทำให้พู่ได้รู้ว่า...สามปีที่ผ่านมาไม่เคยมีความหมายกับคุณแม้แต่นิดเดียว ลาก่อนค่ะคุณเจษฎ์ ขอบคุณอีกครั้งสำหรับอิสรภาพ...ช่างเป็น...ของขวัญวันเกิดที่น่าประทับใจจริงๆ”

ภูษิตาปล่อยให้เพื่อนรักประคองเธอเดินจากไปโดยที่เธอไม่คิดจะหันกลับไปมองคนทั้งสองอีกเลย