หมื่นแสนรัก / พิชญวดี (หนังสือทำมือ ใหม่)

ผู้แต่ง พิชญวดี

สำนักพิมพ์   ทำมือ

สภาพหนังสือ   หนังสือใหม่

บอกเลิกเองแท้ๆ แต่เสือกหวงเขาเหมือนหมาบ้าตัวหนึ่ง

“คุณหมื่นนอกใจแป้งเหรอ” แสนรักถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เห็นเขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นก็ว่าเจ็บแล้ว แต่มันยังเทียบไม่ได้กับท่าทีหรือสายตาที่แสดงอยู่ในตอนนี้

คุณหมื่นไม่เข้ามากอดมาหอมบอกว่าคิดถึงเหมือนแต่ก่อน มีแต่แววตาเบื่อหน่ายรวมถึงคำพูดที่ทำร้ายจิตใจกัน ตอนนี้เขาไม่คิดถึงจิตใจของเธอเลยด้วยซ้ำ

“ไม่ได้นอกใจ” เจ้าของร่างสูงปฏิเสธทว่าดวงตาคมกริบมันล่อกแล่กจนน่าฟาดกระบาล “มันยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอก”

ปลายประโยคเมื่อครู่เมื่อจะแผ่วเบาแต่ก็ทำให้สติเส้นสุดท้ายของแสนรักขาดผึง หญิงสาวพุ่งตรงเข้าหาต่อว่าทั้งน้ำตาทั้งลงมือทุบตีให้เท่ากับความเสียใจที่เผชิญอยู่

“บ้าไปแล้วเหรอ! ทำแบบนี้กับแป้งได้ไง! ทั้งที่แป้งรักคุณขนาดนี้…” แสนรักปล่อยโฮน้ำตาพรั่งพรูไหลเป็นสายไม่ขาด ปวดร้าวไปทั้งดวงใจเจ็บจนเหมือนจะหายใจไม่ออก “แป้งมีแค่คุณ แล้วทำไมถึง...”

สมองเธอมันพร่าเบลอ โกรธ เกลียด เสียใจ แต่ก็ยังมีความรู้สึกรัก

รักแบบเต็มหัวใจ...

“ก็แป้งงี่เง่าแบบนี้ อยู่ด้วยทุกวันผมก็เลยเบื่อไง” ชานนท์ขึ้นเสียงบ้าง ทุบมาได้เจ็บฉิบหาย “ที่จริงผมก็พยายามหาคำพูดดีๆ อยู่แต่ก็ยังคิดไม่ออก เอาเป็นผมว่าช่วงนี้เราลองห่างๆ กันสักพักเถอะนะ”

เพียะ!

ยังพูดไม่ทันจบประโยคด้วยซ้ำ หน้าของชานนท์ได้รับแรงเหวี่ยงจากฝ่ามือเล็กแบบเต็มแรง

ชานนท์ขบกรามแน่นโทสะพุ่งขึ้นสูงแทบจะทะลุเพดาน แต่พอหันหน้ากลับมากับไม่เจอหญิงสาว ที่แท้เจ้าตัวทิ้งตัวลงไปนั่งร้องไห้กับพื้น

เอาตามตรงเขาก็รู้สึกผิด แต่ถ้าฝืนใจตัวเองคิดว่าอะไรๆ มันน่าจะยิ่งแย่ไปมากกว่านี้ ลองห่างๆ กันนั่นแหละดีแล้ว

“พูดออกมาได้ไง ถามความเห็นแป้งบ้างสิ” นาทีนี้แสนรักเหมือนคนสติแตกรับความจริงไม่ได้ ตัดพ้อผ่านทางคำพูดสีหน้ารวมถึงม่านน้ำตาที่รินไหล

ชานนท์ยกมือลูบหน้าลวกๆ ก่อนยอมทิ้งเข่าลงกับพื้นเพื่อประคองหญิงสาว หัวสมองประมวลผลเห็นแก่ได้แบบไวที่สุด

“ผมไม่อยากเอาเปรียบแป้ง ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมแล้ว ผมเลยอยากให้เรามีพื้นที่ส่วนตัวเพื่อทบทวนอะไรหลายๆ อย่าง”

“แป้งไม่เลิก!” แสนรักประกาศกร้าว อยู่ๆ น้ำตาก็แห้งเหือดเสียอย่างนั้น “ให้ตายยังไงก็ไม่เลิก!”

“ไม่เลิกก็อยู่กันอย่างนี้ รับได้ใช่ไหมล่ะ” ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วแสนรักเป็นคนดื้อใช่เล่น พยศเก่งที่หนึ่ง แบบนี้คงต้องหาอะไรมาต่อรอง

“บ้านหลังนี้แป้งเอาไปเลย เดี๋ยวผมให้คนไปจัดการโอนเป็นชื่อแป้ง แต่ระหว่างที่ห่างๆ กันผมก็อาจจะกลับมาเป็นครั้งเป็นคราว”

“แป้งไม่เอา!” นาทีนี้แสนรักโกรธมากกว่าเสียใจ “อย่ามาทำเหมือนแป้งเป็นกะหรี่ จะมาเป็นครั้งเป็นคราวอะไร!”

“โอเคๆ” ชานนท์ยอมยกธงขาว ยกทั้งมือขึ้นเหนือบ่า คุยตอนนี้ยังไงก็ไม่รู้เรื่องหรอก “รอให้ใจเย็นก่อนแล้วค่อยคิดดูอีกทีแล้วกัน”

“…” ไม่มีน้ำตาแล้วแต่แสนรักยังสะอึกสะอื้น มองดูคนตัวโตลุกขึ้นยืนแถมยังบิดตัวไปมา

“คืนนี้ผมคงค้างที่นี่แหละ เริ่มมึนๆ ขับกลับไม่น่าจะไหว”

ชานนท์มันเป็นผู้ชายเฮงซวย! ยังมีหน้ามาพูดเรื่องแบบนี้หน้าตาเฉยได้ยังไง ทั้งที่เพิ่งทำเธอร้องไห้ปานขาดใจอยู่หยกๆ

“คุณมันโคตรใจดำ” แสนรักเปล่งเสียงเบาหวิวออกไป

“ใช่ไง” คนโดนต่อว่ายอมรับแบบเต็มใจ “เพราะงั้นแป้งก็ทิ้งคนใจดำอย่างผมเถอะนะ”