ไออุ่นปรารถนา Reprint เปลี่ยนปก และ ซีรีส์ยอดเสน่หาจอมเถื่อน รวม 5 เล่ม / ดากานดา (ทำมือ ใหม่ แถมฟรีปกพลาสติกใส )

ผู้แต่ง      ดากานดา

สำนักพิมพ์   ทำมือ

สภาพหนังสือ   หนังสือใหม่

ผู้แต่ง      ดากานดา

สำนักพิมพ์   ทำมือ

สภาพหนังสือ   หนังสือใหม่

ในซีรีย์ ประกอบด้วย 4 เรื่อง (Reprint) รวม 4 เล่ม + ไออุ่นปรารถนา 1 เล่ม รวมทั้งหมด 5 เล่ม ในสินค้านี้ 

(วิมานสวาทจอมเถื่อน,จอมเถื่อนสุดที่รัก,เจ้าหัวใจจอมเถื่อน,จอมเถื่อนจำนนสวาท)

1.วิมานสวาทจอมเถื่อน

“ผัวทั้งคนนะแม่คู้ณ ช่วยให้ความสำคัญกันมั่ง” คนหน้าไม่อายโวยวายลั่นบ้าน

ชนิดไม่คิดถึงหน้าสวยๆ แสนบอบบางของสาวน้อย

ป่านนี้คนทั้งไร่คงได้ยินเสียงแหกปากของเขาหมดแล้ว

พุดแก้วกัดปาก ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด ตบมือข้างเดียวดังที่ไหน

“รึเธอยึดสุภาษิตสมัยใหม่ มีเงินท่วมหัวไม่มีผัวยังได้ คิดงี้ใช่มั้ย เวลาเห็นผู้หญิงพวกนั้นมาเกาะแกะฉัน ถึงได้ไม่สนใจ” คนโวยวายพาลซ้ำ หน้าบูดหน้าบึ้ง ด้วยความฉุนเฉียว

คิดดู อุตส่าห์จะทำให้หึง ให้หวง ให้ห่วง แบบผัวชั้นใครอย่าแตะ แต่แม่เจ้าประคุณมองเฉย เดินหนี แถมยังสนับสนุนให้เขาไปกับคนอื่นอีก มันน่าโวยวายไหม

“นี่ผัวนะ ผู้ชายคนเดียวที่เธอต้องสนใจ จับให้มั่นคั้นให้ตาย ไม่รู้รึไง”

คราวนี้คนเก็บปากชักทนไม่ไหว ตาแก่ขี้โวยวาย สำคัญตัวเองมากไปแล้ว

พุดแก้วตวัดสายตาที่เปลี่ยนจากความเจิดจ้า เป็นประกายพราวระยิบ ยิ้มขบขำ เสมือนหนึ่งฟัง เด็กขี้โวยวายเล่าเรื่องตลก

“ผิดค่ะ ทุกวันนี้ใครเค้าจับผู้ชาย เค้าฮิตจับโปเกมอนกัน ตามโลกไม่ทันเหรอคะคุณเข้ม”

2.จอมเถื่อนสุดที่รัก

“เป็นเมียฉันไม่ยาก แค่...รับให้ได้ รุกให้เป็น”

กรณิการ์หน้าร้อนซ่านขึ้นทันที เงยมองหน้าคนพูดแวบหนึ่งก่อนจะก้มหน้างุด หลบสายตาคมนิ่งที่จับจ้องไม่วาง

เขาจะจ้องทำไมนักหนา นี่ถ้าเธอเป็นปลากัด เธอคงท้องเพราะสายตาเขาไปแล้วมั้ง ตาหนวดนี่

“คิดอะไร ทำไมแก้มแดง”

ยังจะถามอีก คนบ้า!

หน้าที่ร้อนจึงยิ่งร้อนวูบวาบ สาวน้อยเผลอตวัดตาค้อน ขณะที่ใจเต้นไม่เป็นส่ำ

โธ่เอ๊ย! คำว่าเมียของเขานี่ มันกินความหมายลึกขนาดไหนนะ ทำไมเธอจะไม่รู้

ฟ้าครามกระตุกยิ้มมุมปาก ก่อนจะส่ายหน้า สาวใสไร้เดียงสาตรงหน้าเวลานี้ ไร้ซึ่งจริตจกร้านแม้แต่จะปิดบังความคิดของเธอเองได้ นี่เขากำลังคบเด็กสร้างบ้านขนานแท้... เวรจริงไอ้คราม

“ถามทำไมไม่ตอบ” กายสูงใหญ่ขยับเข้ามาใกล้ โน้มตัวลง มือหนึ่งจับพนักเก้าอี้ อีกมือเท้าลงยันพื้นโต๊ะ เท่ากับคร่อมกักร่างบางเอาไว้ตรงกลางระหว่างวงแขน

กรณิการ์ตาโต ผงะถอย หลังกระแทกกับขอบโต๊ะเบาๆ

“ก็... อ้อนไม่รู้จะตอบอะไรนี่คะ”

“หึ... คิดมาก คิดลึกล่ะสิถึงหน้าแดงแปร๊ด เด็กน้อยเอ๊ย ฉันหมายถึง เวลามีปัญหา ไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องหยุมหยิมอะไร เธอต้องรับมันให้ได้ แล้วก็รู้จักใช้สมองในการแก้ปัญหา นั่นคือการรุกให้เป็น” คนพูดไม่แค่พูด แต่ยังเคาะนิ้วกับหน้าผากมนไปด้วย

ทั้งน้ำเสียงห้าวขรึมและแววตาติดขบขันนิดๆ นั่น ทำให้สาวน้อยหน้าตึงขึ้น ความร้อนแล่นวาบผ่านดวงหน้าอันเกิดจากความอับอาย เมื่อถูกจับได้ว่า เธอคิดเองเออเองไปไกลขนาดไหน

“ค่ะ อ้อนรู้แล้ว”

“ก็ดี แล้วแบบนี้ล่ะ เธอจะมีวิธีตั้งรับยังไงกรณิการ์”

สิ้นเสียงห้าว ใบหน้ารกแนวเคราก็ยื่นมาใกล้ ลมหายใจอุ่นเป่ารดนวลแก้มใส ให้ใจดวงน้อยหวามไหวกระตุกสั่น

กรณิการ์ผงะอีกครั้ง

แล้วต้องส่งเสียงคราง เนื่องจากแผ่นหลังบางกระแทกโต๊ะซ้ำอีก ความเจ็บแปลบที่หลัง ไม่น่าตื่นตกใจเท่าปากได้รูปที่อยู่ชิดใกล้แค่ลมหายใจกั้น

หน้าคมดุเรียบสงบ แววตาขรึมนิ่ง จ้องดวงหน้าตื่นตระหนกของเมียสาว

อาการทำตัวไม่ถูก กับแก้มสุกปลั่งลามลงไปถึงลำคอยั่วอารมณ์ดิบในกาย ยั่วเสือร้ายที่ซุกซ่อนในร่างหนุ่มให้ตื่นตัว

3.เจ้าหัวใจจอมเถื่อน

เมื่อสาวน้อยข้างบ้านที่เขาเอ็นดูมาตั้งแต่เธอห้าขวบช่างน่ารักน่าใคร่เกินห้ามใจ พี่ชายข้างบ้านอย่างเขาจะปล่อยเธอไปมีสายตามองหนุ่มที่ไหนได้ยังไง

ถึงใครจะว่าเลี้ยงต้อย เตาะเด็ก ช่างประไร ความรักมันจุกอกออกขนาดนี้ เลยต้องหาวิธีรวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัว...

“เราต้องคุยกัน...”

“ค... คุยก็ ต่างคนต่างนั่งก็ได้มั้งคะ”

เรียวนิ้วที่ซุกแทรกเข้าไปคลึงเคล้าเรือนผมและหนังศีรษะทำให้รู้สึกใจสั่น ขนลุกเกรียวทั่วกายพร้อมกันนั้นก็เกิดความรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก

เรียวปากได้รูปยกยิ้มน้อยๆ แม้สีหน้ายังนิ่งเรียบ

“ผัวเมีย... ก็ต้องนั่งแบบนี้”

“มะ...แหม ถ้าเมียใครอ้วนสักร้อยกิโล จะนั่งแบบนี้ได้ไหม”

“ต่อให้ขวัญอ้วนร้อยโล ก็ต้องนั่งบนตักเฮีย แต่มั่นใจเถอะ...” เสียงห้าวทุ้มพร่าลง ตาคมทอประกายระยับ

“เฮียจะพาขวัญออกกำลังจนไม่มีวันอ้วนแบบนั้นแน่”

“เฮีย!”

เธอคิดไปเองหรือเปล่านะ สายตาเขามันวิบวับชอบกล แถมรอยยิ้มก็ดูเจ้าเล่ห์ แล้วทำไมต้องทำเสียงชวนคิดลึกด้วยไม่รู้

ธราขำเบาๆ อย่างชอบใจ พวงแก้มใสสุกปลั่งทันตาน่าจูบ แต่เขามีเรื่องต้องพูดคุยกันเสียก่อน

“คิดไปไหน แค่ออกกำลังทำงานในไร่ตากแดดทั้งวันให้ไขมันละลาย ดีไหม...”

4.จอมเถื่อนจำนนสวาท

“หล่อแต่ปากจัญไรก็ไม่น่าเอาไปทำพันธุ์ จะใจแตก แรด ร่านยังไง ฉันก็ไม่ได้ไปเอากับใครบนหัวคุณ มาเดือดร้อนไรด้วย ปล่อย!”

“ไม่เดือดร้อนสักนิด แต่เสียเวลาดูแลมาหลายปี ถ้าจะถอนทุนคืนสักทีหรือหลายๆ ทีจะเป็นไรไป”

*********************

“มันน่าเกลียด เธอมีผัวแล้ว ท่องจำใส่กะลาหัวเอาไว้ด้วย”

“แปลกนะคะ คนเราทุกวันนี้ พวกปากว่าตาขยิบเยอะแยะไปหมด ติโน่นตินี่ วิจารณ์กันอย่างนั้นอย่างนี้ ไม่ชอบ ไม่ดี น่าเกลียด น่าขยะแขยง แต่ลับหลังก็เก็บกลืนคำพูดของตัวเองได้ไม่ละอายปาก”

“เธอว่าใครตรีนุช”

“ก็ไม่เจาะจงหรอกค่ะ ใครอยากรับก็รับไป ฉันแค่ยกตัวอย่าง”

เสียงหวานตอบ ปากสวยเหยียดยิ้ม แต่แววตาบอกชัดเจนว่า กำลังด่าใคร

เพชรพญาขบกราม หน้าตึง ตาลุกเรือง ไฟโทสะร้อนๆ พวยพุ่งอัดแน่นอยู่ในสมอง

นับวัน... เด็กนี่ร้ายกาจขึ้นทุกวันอย่างน่าจับหวด

“ฉันแค่...พูดถึงพวกเกลียดตัวกินไข่ เกลียดปลาไหลกินน้ำแกง ถ้าคุณไม่เข้าใจ ฉันจะยกตัวอย่างชัดๆ นะคะ

เช่นว่าผู้หญิงแต่งตัววับๆ แวมๆ กางเกงเอย กระโปรงเอยใส่สั้นเสมอหู แต่คนพูดก็ชอบดูชอบมอง

หรือพวกดูหนังดูละครแล้ววิจารณ์ฉากรัก ฉากที่นักแสดงแก้ผ้าจูบกันจริง ก็ว่า ช่างกล้า หน้าไม่อายนั่นนี่

หรือพวกที่ชอบทำตัวยี้ โลกสวยสองมาตรฐาน หนังไทยแก้ผ้านั่นว่าไม่รักษาวัฒนธรรม ทีหนังฝรั่งเห็นกันยันแก้มก้นกลับว่าเป็นศิลปะ

เอาใกล้ๆ ตัว ผู้ชายที่ชอบดูถูกผู้หญิงว่าสิ้นคิด แต่ตัวเองมองผู้หญิงเป็นกระดาษชำระ ใช้เสร็จโยนทิ้งเปลี่ยนอันใหม่ บ้างก็ไปเที่ยวอ่างเที่ยวบาร์หาผู้หญิงปรนเปรอ

แต่ก็พูดอย่างนั้นอย่างนี้ นั่นก็ไม่ดีนี่ก็รับไม่ได้ คุณว่าคนพวกนี้ควรจัดเข้าประเภทไหนดีคะ”

“พอ!”

“อุ๊ย! ยังยกตัวอย่างไม่หมดเลย คนจำพวกสุดท้าย แหกปากพูดว่าเกลียดว่าขยะแขยงกันแทบตาย แต่ไม่วายกลับมาใช้ปากเลียทั่วตัวยันหัวแม่เท้าคนที่ตัวเองบอกว่าเกลียด คนพวกนี้คุณเพชรว่าควรเรียกว่าตัวอะไรดีคะ”

ถ้าสาวน้อยตั้งใจจะยั่วอีกฝ่ายให้สติหลุด ตรีนุชก็ทำสำเร็จ

เพราะตอนนี้ความอดกลั้นของเพชรพญาขาดผึง มือหนาตวัดรวบกระชากร่างเล็กลอยลิ่วปลิวเข้าปะทะอกเต็มแรง

“ว้าย! คุณเพชร!”

“ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน เวลาโดนเลียจนดิ้นพราดๆ ร่ำร้องวอนขอแล้วขออีก ไอ้คนขอมันรู้สึกยังไง ถูกใจ สาสมใจ หรือเสียวจนทนไม่ไหว”

 5. ไออุ่นปรารถนา Reprint เปลี่ยนปก 

 “พอแล้ว”

“ทำไม” ตาคมเหลือบมองสบตา ก่อนเจ้าของดวงตาหวั่นๆ จะหลุบหลบสายตา

นิวารินดึงขาออกห่างเขาช้าๆ แก้มเธอร้อน เลื่อนตัวออกห่างแบบพยายามไม่ให้เกิดเสียงเสียดสีระหว่างตัวเธอกับที่นอน

คีต์กวีหลุบตามองเรียวขาขาว ยึดไว้ด้วยมือเดียว ก่อนตวัดตาขึ้นมองหน้าใส ตอนนี้แก้มขาวแดงก่ำ ตาที่มองสบมามีแววหวั่นไม่จางหาย เนื้อตัวบอบบางของเธอเล็กลีบด้วยการห่อตัวงอของเจ้าตัว ถ้าฝังตัวหายไปกับหัวเตียงได้ เธอคงทำไปแล้ว

“จะดื้อทำไม” เสียงห้าวลดต่ำ แผ่ว... พร่า... ยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีกนิด “อายเหรอ”

“หยุดเถอะ เรา...” คนดื้อบอกแผ่วๆ สั่งตัวเองให้ใจเย็นแม้ว่าลมหายใจอุ่นอ้าวเป่ารดนวลแก้มรำไร

“อายอะไร แค่นี้เอง”

แค่นี้! นิวารินตวัดตาขึ้นมองหน้าคม อ้าปากน้อยๆ

มือหนาบีบนวดไปตามเรียวขาเธอช้าๆ น้ำหนักพอดี ไม่แรง ไม่เบามากเกินไป

“แค่นวดขาให้ อาการปวดเนื้อปวดตัวของผู้หญิงเวลาเป็นเมนส์เรื่องธรรมดาจะตาย” คนคิดว่าเรื่องธรรมดาก้มหน้าก้มตานวดมือต่อ...

มันไม่ธรรมดาตรงที่มีคนนวดนี่แหละ

นิวารินทำหน้าเหนื่อยใจ... เขาไม่รู้รึไงทำเธอใจสั่นจะแย่อยู่แล้ว!!