นิยายชุด เดือนแห่งรัก : Month of Love เรื่อง ปลายกุมภา และ ธันวานี้มีรัก ( NC20+) / มุกนิล (ทำมือ ใหม่ แถมฟรี ถุงผ้าลายน่ารัก ปกพลาสติกใส )

ผู้แต่ง       มุกนิล

สำนักพิมพ์   ทำมือ

สภาพหนังสือ   หนังสือใหม่

ประกอบด้วย 2 เรื่องและทั้ง 2 เรื่องเป็นนิยายรักโรแมนติก ฟิลกู๊ด จบสุขนิยม + ตอนพิเศษเพิ่มเติมจากรายตอนแถมถุผ้าลายน่ารัก

“ปลายกุมภา” นิยายรัก ฟิลกู๊ด ดราม่าบางเบา ท้อง มีลูก จบสุขนิยม

โปรย

ค่ำคืนแสนหวาน ณ “ปลายกุมภา” ไม่ได้ฝังเพียงรอยรักและความทรงจำ ทว่ายังฝากเลือดเนื้อเชื้อไขไว้ในกาย แต่แล้ว ‘ความเข้าใจผิด’ กลับทำให้ทั้งคู่ต้องไกลห่าง ทั้งที่ในหัวใจยังพร่ำคำ ‘รัก’ ไม่จืดจาง

ตัวอย่างบางช่วง

มุกมันตราน้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว มือบางยังคงลูบหน้าท้องไปมาคล้ายจะส่งผ่านความรักทั้งมวลไปสู่ก้อนเนื้อในครรภ์ ดูเหมือนว่าวันนี้ทุกอย่างจะประดังประเดมาหาเธอจนแทบตั้งรับไม่ทัน แต่สุดท้ายหญิงสาวก็ปาดน้ำตาทิ้ง สูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดกับลูกอีกครั้ง

“เราอยู่กันสองคนก็ได้เนอะ มีแม่อยู่ทั้งคน ไม่ต้องกลัวอะไรนะคะ” แม้น้ำเสียงจะเจือสะอื้น แต่เธอก็เอ่ยออกมาอย่างหนักแน่น เมื่อรู้ว่าเส้นทางชีวิตนับจากนี้อาจจะอ้างว้างไปบ้าง เพราะไม่มีทางได้อยู่เคียงคู่กับ ‘พ่อของลูก’ แต่อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกต่อไป ยังมีเลือดเนื้อเชื้อไขที่เกิดจากความรักอยู่ด้วย

---------------------

“เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน ปล่อยค่ะ ดิฉันมีงานต้องทำ”

ทั้งน้ำเสียงและถ้อยคำที่เหินห่างทำให้ธีร์ธัชต้องจับไหล่ของเธอไว้มั่น แล้วดันออกมาเล็กน้อยเพื่อสบสายตาอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ

“มุกลืมเรื่องของเราแล้วจริง ๆ เหรอ” เขาเว้นจังหวะก่อนจะก้มลงไปมองเจ้าของใบหน้าสดใสที่ติดตรึงอยู่ในใจเขาตลอดมา เวลานี้แพขนตาของเธอเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา “มุกบอกพี่ได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น พี่ทำอะไรผิด”

มุกมันตราเม้มปากแน่นพลางส่ายหน้า แม้จะรับรู้อยู่เต็มอกว่าในใจของผู้ชายตรงหน้ารู้สึกอย่างไร เพราะทั้งแววตาและคำพูดของเขาบ่งบอกความในใจชัดเจน แต่จะให้เธอพูดออกไปได้อย่างไร เขาต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายเอ่ยความจริงออกมา

“มุกบอกพี่สิว่าพี่ทำผิดอะไร มุกถึงหนีพี่ไปแบบนั้น”

“มุก…”

“ว่าไงล่ะมุก บอกพี่มาสิ ถ้าพี่ทำอะไรผิด พี่พร้อมปรับปรุงตัวเพื่อมุกทุกอย่าง ขอให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม”

“มันเหมือนเดิมไม่ได้แล้วค่ะ ในเมื่อคุณ…คุณมีคู่หมั้นอยู่แล้ว”

“ธันวานี้มีรัก” นิยายรัก ฟิลกู๊ด โคแก่ เจ้าเล่ห์ คลั่งรัก พ่อบุญทุ่ม อ่านไปยิ้มไป จบสุขนิยม

โปรย

ทั้งที่มั่นใจว่าลืมผู้ชายที่ขโมยจูบแรกได้แล้วแท้ ๆ แต่พอมาเจอหน้าเขาอีกครั้ง ความรู้สึกร้อนผ่าวกลับแล่นมาปะทะที่ริมฝีปากอย่างไม่ทันตั้งตัว ยิ่งพอได้เห็นแววตายียวนของ “คนหน้ายักษ์” เธอแทบอยากจะหนีไปให้ไกล แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้ถูกชายคนนี้ตามขโมยจูบครั้งแล้วครั้งเล่า

โคแก่อย่าง “ร่มไม้” ใช้ความเจ้าเล่ห์เป็นข้ออ้างในการทำโทษหญ้า (เกือบ) อ่อนอย่าง “ใบบุญ” สุดท้ายทั้งคู่ก็หนีหัวใจตัวเองไม่พ้น จากคนที่ไม่ชอบหน้าแปรเปลี่ยนเป็นคู่รักแสนหวาน

ตัวอย่างบางช่วง

ใบบุญทำสมาธิอยู่สักพักจึงจับดินสอมาร่างเส้นลงบนกระดาษจนเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง ซึ่งร่มไม้ที่นั่งห่างออกไปไม่มากมองเห็นเม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามกรอบหน้า เขาจึงลุกจากเก้าอี้โดยไม่บอกไม่กล่าว ก้าวขาเข้ามาช้า ๆ ดวงตาคมจับจ้องมองใบหน้าจิตรกรสาวที่กำลังใจเต้นเป็นจังหวะเดียวกับการย่างก้าวของเขา จนกระทั่งชายหนุ่มยื่นมือซ้ายมายันผนังด้านหลังที่เธอนั่งพิงอยู่

“ลุง…ลุงไม้ จะทำอะไร”

“เมื่อไหร่จะเลิกเรียกว่าลุง”

“ทำไมล่ะ ก็ฉันจะเรียกแบบนี้” แม้ปากจะเถียง แต่แววตาของเธอกลับมีแววตระหนก เพราะใบหน้าคมโน้มเข้ามาใกล้จนริมฝีปากของเขาปัดผ่านที่ข้างหู

“ก็อยากเป็นแฟน ไม่อยากเป็นลุงนี่”  

ใบบุญนั่งตัวเกร็งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้คล้ายกับจะหาที่ยึดเหนี่ยว เธอมั่นใจว่าตัวเองหูฝาดไปแน่ ๆ ไม่มีทางที่ผู้ชายหน้ายักษ์จะมาพูดอะไรแบบนี้ เป็นไปไม่ได้ จนกระทั่งได้ยินเขาพูดย้ำอีกครั้ง

“เมื่อวานก็บอกแล้วไงว่าขอจีบ จีบมาเป็นแฟน ไม่ได้อยากจีบมาเป็นหลาน” เขายังคงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู ไออุ่นจากริมฝีปากทำเอาหญิงสาวหูแดงและขนลุกจนต้องเบี่ยงหน้าหลบ แต่ถูกมืออีกข้างยื่นมายันผนังไว้ไม่ให้ดิ้นหนีไปได้ “เลิกเรียกลุงไม้ได้แล้ว”

“แล้ว…จะให้เรียกว่าอะไร” เธอช้อนสายตาขึ้นมอง ยังไม่กล้าสบตาตรง ๆ

“เรียกว่าพี่ไม้” เขาผละมือจากผนังมาจับคางเรียวเล็กของใบบุญให้หันมามองหน้า เพราะเธอเอาแต่หลบสายตาอย่างเขินอาย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มน่าฟัง “หรือจะเรียกว่าที่รักก็ได้ ตามใจน้องใบ”