รวมเรื่องสั้นชุดทัณฑ์สวาท 3 เรื่องใน 1 เล่ม (ทัณฑ์บำเรอมาเฟีย,พี่เขย น้องเมีย,จองจำรักคนเถื่อน) (NC25+) / อัญญาณี (ทำมือ ใหม่ เข้า พ.ย. แถมฟรีปกพลาสติกใส)

ผู้แต่ง อัญญาณี

สภาพหนังสือ   หนังสือใหม่

รวมเรื่องสั้น 3 เรื่องใน 1 เล่ม ประกอบด้วย

1.ทัณฑ์บำเรอมาเฟีย

เธอต้องรับโทษทัณฑ์ที่ไม่ได้ก่อ...ด้วยร่างกายและน้ำตา

ทุกอย่างจบสิ้น ขาทั้งสองข้างปรินดาสั่น ร่างกายอ่อนเพลียมากเพราะนับตั้งแต่เครื่องบินขึ้นสู่รันเวย์ เธอตกเป็นนางบำเรอของฌอร์นนานหลายชั่วโมง และเวลานี้เธอก็ทนไม่ไหว ความเป็นหญิงร้อนฉ่าและเจ็บปวด ปรินดาหลับตาขับน้ำตาให้ไหลย้อนกลับไป ไม่อยากให้เขาเห็นความอ่อนแอของตน

แต่เขาก็เห็นจนได้...

“ถูกกระแทกแค่นี้ทำเป็นเจ็บ โดนฉันมาไม่รู้กี่ครั้งแล้วไม่ชินหรือไง” ไม่มีความอ่อนโยนในน้ำเสียงและแววตา เขามองปรินดาด้วยสายตาสมเพชมากกว่า “ลุกขึ้นแล้วตามฉันไปห้องน้ำ ฉันจะเอาเธอในห้องน้ำอีกรอบแล้วจะปล่อยให้เธอพัก”

พูดจบก็ผละร่างอย่างไม่ใยดี เดินโทงๆ เข้าไปในห้องน้ำ ปรินดายันตัวลุกนั่ง เจ็บระบมไปทั้งกาย แต่ก็ต้องฝืนทำตามคำสั่ง ก้าวเดินแข้งขาสั่นไปยังสถานที่เดียวกับฌอร์น ทำหน้าที่บำเรอกามด้วยใจร้าวราน

2.พี่เขย น้องเมีย

เขาแค้นเมียที่มีชู้ แต่ไหงนำมาความแค้นมาลงกับน้องเมียคนสวย หุ่นน่าฟัด

ที่ยิ่งได้ลิ้มรสสวาทยิ่งติดใจ หลงใหลจนถอนตัวไม่ขึ้น

 “ว้าย” กรรณระพีอุทานตกใจ ดิ้นไปมาในอ้อมแขนแข็งแรง “พี่มาร์คปล่อยค่ะ ปล่อยฉัน”

“ปล่อยแน่ แต่ปล่อยบนเตียงนะ” เสียงเขาดังไม่มาก แต่ทำไมกรรณระพีรู้สึกว่า มันกึกก้องราวกับว่าอยู่ในห้องสะท้อนเสียง ชัดเจนจนหัวใจสั่นไหว มีความตกใจให้เห็นชัดเจน เธอดิ้นรนให้ตัวเองหลุดพ้นจากอ้อมแขนแข็งแรงที่เวลานี้ยกร่างเธอขึ้นสูงเท้าลอยเหนือพื้น มาเซลโล่ก้าวเท้าออกจากห้องแต่งตัวไปยังห้องนอน “ปล่อยฉันนะพี่มาร์ค พี่จะทำอะไรฉัน”

หัวใจดวงน้อยสั่นหนักมาก ความกลัวระบายเต็มดวงหน้าและกระจายทั่วจิตใจ เมื่อเห็นเตียงนอนขนาดหกฟุตของเขา เธอดิ้นมากขึ้น หวังให้ตัวเองพ้นจากพันธนาการที่รัดแน่น แต่ก็ไม่เป็นผล

“ก็บอกแล้วไงว่าจะปล่อยที่เตียง” มาเซลโล่พูดจริงทำจริง เขาเหวี่ยงร่างสาวลงบนที่นอน กรรณระพีขยับตัวลุกขึ้นนั่งตั้งใจจะวิ่งออกไปจากห้องนี้ ทว่าเขาไว้เหลือเกิน ดันเธอจนหลังติดกับที่นอน ใช้ตัวเองกักขังน้องเมียด้วยการคร่อมร่าง

“พี่มาร์คจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ” เสียงเธอสั่นมาก ตัวยิ่งสั่นมากกว่า และยังคงดีดดิ้นตัวเองไม่หยุด “ปล่อยฉันพี่มาร์ค พี่มาร์คจะทำอะไร อย่านะคะ”

กรรณระพีไม่ใช่เด็กอมมือหรือไร้เดียงสา จึงไม่รู้ว่ามาเซลโล่กำลังทำอะไร ความกลัวเวลานี้ไม่ต้องเอ่ยถึง มากมายท่วมท้นจิตใจไม่ต่างกับน้ำฝนตกลงมาในบ่อน้ำที่มีน้ำอยู่เต็ม

“เธอโง่หรือแกล้งโง่กันแน่ถึงไม่รู้ว่า ฉันกำลังทำอะไร” เขายิ้มเหี้ยม แววตามุ่งมั่นและแน่วแน่ “พี่สาวเธอทำเรื่องชั่วกับฉัน คิดเหรอว่าฉันจะปล่อยให้พี่เธออยู่กับชู้อย่างมีความสุข มันรักเธอมาก ถ้ารู้ว่าเธอเป็นนางบำเรอฉัน มันคงเจ็บจนกระอัก แล้วต้องรีบมาช่วยเธอแน่ พอถึงตอนนั้นฉันจะได้จัดการพี่สาวเธอในแบบของฉัน ให้มันรู้ว่า คิดทรยศฉัน ผลตอบรับมันน่ากลัวขนาดไหน”

ความตกใจก่อนหน้านี้ถูกทับถมอีกหลายทำนบ ดวงตาเขาน่ากลัวมากเปล่งแสงแห่งความโกรธาอย่างแรงกล้า วาจาหนักแน่นจริงจังบอกให้รู้ว่า ทำตามคำพูดไม่ผิดเพี้ยน กรรณระพีรับรู้ถึงความไม่ปลอดภัย ทางเดียวจะรอดพ้นจากน้ำมือพี่เขยได้คือ ตะโกนของความช่วยเหลือ

ยามแค้นก็แค้นสุดใจ

ยามรักเมื่อใด...ยกให้ทั้งใจ

3.จองจำรักคนเถื่อน

รักมากย่อมแค้นมาก เขาจึงจัดการสางแค้น

ด้วยการจองจำร่างกายเธอ

เธอจำยอมทรยศเขา เพื่อรักษาชีวิตอีกคน

 “ฉันว่าเราคุยกันตอนนี้ไม่รู้เรื่องแน่ เอาไว้ค่อยคุณพรุ่งนี้ก็แล้วกัน” มัณฑิตาพูดอย่างรู้อารมณ์เจ้าของบ้าน ก่อนตัดบท “คุณไปอาบน้ำเถอะ ฉันจะนอนแล้ว...ง่วง”

“ที่ไม่อยากคุยกับฉันเพราะคิดถึงไอ้หมอนั่นใช่ไหม ฉันอยากรู้นักว่ามันมีดีกว่าฉันตรงไหน มันรวยกว่าก็ไม่น่าใช่ หล่อกว่าก็ไม่ใช่อีก หรือว่ามันลีลาเด็ดกว่าฉันเธอถึงรักมันมาก ถึงขั้นแต่งงานด้วย” เป็นความแค้นอย่างหนึ่งในใจรุจน์ดนัย ไม่ใช่ว่าไม่เคยขอมัณฑิตาแต่งงาน ทว่าเธอกลับปฏิเสธบอกว่ายังไม่พร้อม ให้อยู่กินกันแบบนี้ไปก่อน ซึ่งเขาไม่เร่งรัดเธอเพราะมั่นใจว่า ช้าหรือเร็วก็ได้เข้าประตูวิวาห์กับเธอไม่ผิดเป้าหมาย ทว่าความแน่นอนคือความไม่แน่นอน มัณฑิตาทรยศเขาอย่างเลือดเย็นที่สุด

“ฉันถึงบอกคุณไงว่า คุยตอนนี้คงไม่รู้เรื่อง เอาไว้คุยกันพรุ่งนี้ล่ะกัน” อารมณ์แบบนี้ คุยให้คอแตกกันไปข้างก็ไม่รู้เรื่อง มัณฑิตาลุกขึ้นยืนหมายเดินไปยังเตียง เธอก้าวเท้าได้เพียงสามก้าว ร่างหนานำร่างมาขวางไว้ ทั้งสีหน้าและแววตาน่ากลัวจับใจ หัวใจสาวเต้นแรงมาก

“เธอนอนกับมันกี่ครั้งถึงได้ติดใจมันมาก ถึงขั้นแต่งงานกันมัน ทีฉันขอเธอแต่งงานหลายครั้งเธอก็ไม่เคยตอบตกลงเลย มันดีกว่าฉันตรงไหน หรือลีลามันเด็ด...หา!” น้ำเสียงรุจน์ดนัยน่ากลัวมาก บวกกับหน้าตาเขาตอนนี้ มัณฑิตาถึงกับสะดุ้งโหยง หัวใจเต้นกระหน่ำราวกับตนพบเจอปีศาจร้าย “ตอบมา!”

“คุณอยากรู้ไปทำไม รู้แล้วได้ประโยชน์อะไรขึ้นมาเพราะคนที่ฉันแต่งงานด้วยคือเขา ไม่ใช่คุณ แล้วเขาก็ไม่ถือด้วยที่ฉันเป็นของคุณมาก่อน เขารับฉันได้ทุกอย่าง คุณไม่ใช่คนที่ฉันตั้งใจใช้ชีวิตคู่ด้วยกัน คุณจะสนใจทำไมว่าฉันจะนอนกับใครมาบ้าง จะสนใจทำไม” มัณฑิตาไม่รู้ตัวว่า คำพูดตนนั้นเสมือนเติมเชื้อไฟแห่งแรงโทสะในใจรุจน์ดนัยในปริมาณเพิ่มจนถึงขีดสุด เขากำมือแน่น นัยน์ตาวาวโรจน์น่ากลัว ความคิดเขาตอนนี้คือ อยากฉีกร่างเธออกเป็นชิ้นๆ “ฉันถึงบอกคุณไงล่ะว่า ฉันอยากกลับบ้าน ฉันอยากกลับบ้าน ได้ยินไหม ฉันอยากกลับบ้าน ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ไม่อยากอยู่กับคุณ”

มัณฑิตาเอ่ยในเรื่องที่ตรงกันข้ามกับใจ และเลือกไม่บอกความจริง บอกไปเขาคงไม่เชื่อ อาจคิดว่าเธอแก้ตัว ในหัวเธอห่วงแสงจันทร์คนเดียว เธอกลัวว่าความโกรธแค้นภายในจิตใจรุจน์ดนัย อาจไปลักพาตัวแสงจันทร์มาทำร้าย มัณฑิตาไม่ยอมให้ใครทำร้ายแสงจันทร์ทั้งนั้น เธอยอมรับโทษทัณฑ์แต่เพียงผู้เดียว รวมถึงการแต่งงานกับชายที่ไม่ได้รักด้วย

“ยิ่งเธอไม่อยากอยู่กับฉัน ฉันก็จะกักขังเธอไว้ที่นี่ไปจนวันตาย”

รุจน์ดนัยเสียงเหี้ยมมาก กระชากแขนเธอเข้าหาตัวเขาอย่างไร้ความทะนุถนอม

“ไม่” มัณฑิตาตะโกนใส่หน้าคนน่ากลัว ทั้งที่ในใจหวาดหวั่นมาก สะบัดแขนเพื่อให้หลุดพ้นจากมือหนาหลายครั้ง ทว่าแขนข้างนั้นก็ยังถูกมือใหญ่จับไว้เช่นเดิม “ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ฉันจะกลับบ้าน คุณปล่อยฉันกลับบ้านเถอะนะ ฉันอยากกลับบ้าน...ฮือ”

เธอต้องรับโทษทัณฑ์ที่ไม่ได้ก่อ...ด้วยร่างกายและน้ำตา

เธอต้องรับโทษทัณฑ์ที่ไม่ได้ก่อ...ด้วยร่างกายและน้ำตา