Sweet Love รวมเรื่องรักรสหวาน (3เรื่องใน1เล่ม พระเอกเป็นพี่น้องกัน) (NC18++)/ พุดพิชชา (ภรปภัช) (ทำมือ ใหม่. แถมฟรีปกพลาสติกใส )

โปรย  Black & White  แล้วเราก็ได้รักกัน 

“จะไปไหน”  น้ำเสียงที่เคยดุดันบัดนี้เอ่ยถามเธอด้วยความนุ่มนวลชวนขนลุกอย่างบอกไม่ถูก

“เอ่อ...ไวท์จะไป...ไปชงกาแฟให้คุณแบล็คไงคะ”  เธอหาคำตอบที่คิดว่าน่าจะดีที่สุดในตอนนี้

“ยังไม่ต้องชงมาหรอก ตอนนี้ผมแข็งพอแล้ว”

“คะ?”  เธอเงยหน้ามองเขาอย่างสงสัย อะไรกันที่ว่า ‘แข็ง’

ท่านประธานหนุ่มยิ้มกริ่มไม่คิดจะทำให้เธอคลายสงสัยด้วยคำพูดใด แต่มือใหญ่กลับคว้ามือบางเอาไว้แล้วรั้งร่างเล็กให้เข้ามาแนบชิดกายแกร่ง ให้เธอรับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่กำลังตื่นตัวอย่างถึงที่สุด

“ทีนี้รู้แล้วสินะว่าผมหมายถึงอะไร”

*******************************************************************

 โปรย  หวานรักนายเย็นชา

"หมอขา..." เสียงหวานลากยาวอย่างออดอ้อน

"ครับ" คำตอบรับสั้น ๆ ที่เธอคุ้นเคยเป็นอย่างดีพร้อมกับใบหน้าเรียบเฉยแต่ก็มีเสน่ห์ชวนมองอย่างประหลาด

"มะนาวปวดหัว ตัวร้อน เจ็บคอแล้วก็...เหมือนจะปอดบวมด้วยสิคะ" เธอว่าพลางทำใจกล้าจะแกล้งถอดกระดุมเสื้อของตัวเองเพื่อลองยั่วเขาดูอีกสักครั้ง

"ถ้าอย่างนั้นหมอจะจองห้องผ่าตัดให้นะครับ" คำพูดเรียบ ๆ นั้นทำให้มือบางสะดุดกึก ก่อนจะเงยหน้ามองเขาอย่างช้า ๆ

"เอ่อ...ทะ...ทำไมต้องผ่าด้วยล่ะคะ แค่เป็นไข้หวัดนิด ๆ หน่อย ๆ เท่านั้นเอง" เด็กสาวยิ้มเจื่อนวางมือลงกุมกันไว้บนหน้าตักแทบจะทันที

"นั่นสิครับ แค่ไข้หวัดนิดหน่อยเท่านั้น แต่คุณมาหาหมอได้ทุกวัน วันละสามเวลา หมอเลยคิดว่าบางที...คงต้องผ่าร่างกายคนไข้ให้รู้ไปเลยว่าเป็นโรคอะไรกันแน่ จะได้รักษาได้ทันท่วงที มาครับ เริ่มจากการวางยาสลบก่อนเลย เดี๋ยวหมอให้วิสัญญีแพทย์มาจัดการให้"

"ว้าย! ไม่ค่ะ มะนาวไม่ผ่า มะนาวหายดีแล้วค่ะ ไม่เจ็บไม่ปวดอะไรเลย ลาก่อนค่ะหมอ" เด็กสาวรีบคว้ากระเป๋าสะพายและตั้งท่าจะวิ่งออกจากห้องตรวจ

แต่ทว่า...มือเขาไวกว่าที่เธอคิดเอาไว้มากนัก

*********************************************************************************

โปรย  ภาพนี้มีรัก

“ยังไม่กลับอีกเหรอ” เสียงทุ้มดังมาจากด้านหลังทำให้ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อย

“เอ่อ...ยังค่ะ หนูรอให้ฝนหยุดก่อน วันนี้ไม่ได้เอาร่มมาด้วย”

นักศึกษาสาวยิ้มเจื่อนดวงตากลมโตมองสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาราวกับต้องการกักขังเธอเอาไว้กับผู้ชายที่ทำให้ใจสั่นมาตลอดสองปี

“ตามมาสิ เดี๋ยวผมไปส่ง อ้อ แล้วอย่าคิดว่ามันเป็นการรบกวนในเมื่อเราพักที่เดียวกันอยู่แล้ว”

“อาจารย์รู้ได้ยังไงคะว่าหนูพักที่ไหน”

เธอเอียงคอมองเขาอย่างสงสัยแต่ร่างใหญ่เดินนำไปยังลานจอดรถที่อยู่ใกล้ ๆ ก่อนแล้ว จึงจำเป็นต้องรีบเดินตามไป

เขาไม่ตอบคำถามนั้นแต่กลับแอบยิ้มอย่างอารมณ์ดี ยิ้มที่คนข้างหลังคงจะไม่มีวันได้เห็น เฉพาะในตอนนี้...