มนต์อะเตแลย่างกุ้ง พร้อม ปก Jacket แถมฟรีจิบิแม่เหล็ก พร้อมจี่เทพทันใจ(NC20+) / จิรัฐติกาล (ทำมือ – ใหม่ แถมฟรีปกพลาสติกใส)

ผู้แต่ง      จิรัฐติกาล

สำนักพิมพ์   ทำมือ

สภาพหนังสือ   หนังสือใหม่

นวลแพรหันมองรองเท้าคู่ใหม่ที่ซื้อล่าสุดขึ้นมาจับมาลูบๆ ขัด ส้นที่สูงสีขาวขึ้นมองสภาพมันที่หมดสภาพ เส้นเชือกหนังสีดำขาดไม่เหลือส้นด้านล่างก็หักอีก “หมดกัน Charles & Keith ฉันอุสาเก็บเงินซื้อเชียวนะ” นวลแพรบ่นไปเรื่อย จนกระทั่งมองเห็นกางเกงยีนส์ตัวโปรดก็เหมือนจะร้องไห้ จากที่มีรอยขาดอยู่แล้วก็ยิ่งขาดไปอีก

 “ลีวายของฉันหมดกัน อันนี้รุ่นลิมิเต็ดด้วยหาซื้อไม่ได้แล้วนะ” ทำไมถึงได้เหมือนผ้าขี้ริ้วแบบนี้” ยังไม่นับเสื้อยืดสีขาวแบรนด์ดังอีกเธอจะเป็นลม

************************

เธอกำลังจะเดินไปก็มีคนผลักเธอเข้าไปจนล้มลง จากนั้นอีกฝ่ายก็ปิดประตูแล้วตรงมาที่เธอปิดปากเอาไว้ “เงียบอย่าส่งเสียง” เธอมองอีกฝ่ายที่ปิดบังใบหน้าเอาไว้

 นี่มันเรื่องบ้าอันใดอีกเล่า!! ชีวิตเธอยังไม่หนักหนาหรือยังไง เธอจะบ่นไปทำไมตอนนี้เอาชีวิตตัวเองให้รอดก่อนเถอะ นวลแพรถูกเขาปิดปากแล้วเอ่ยต่อ “อย่าให้พวกเขารู้ว่าข้าอยู่ในนี้มิเช่นนั้นข้าจักตัดหัวเจ้า”  เอะอ๊ะก็จักตัดหัว พวกเขานึกว่าตัวเองเป็นเปาบุ้นจิ้นหรือยังไง มีเครื่องประหารหัวสุนัขอยู่แถวนี้ใช่ไหม

บ่นไปก็เท่านั้น คนขู่นั้นเขาปล่อยปากเธอแล้ววิ่งไปหลบด้านหลังกองฟืน ปล่อยให้เธอรับมือกับคนอีกกลุ่มที่วิ่งมาเสียงประตูเปิดออก

 เธอที่นั่งอยู่บนพื้นใช้มือปัดดินโคลนมือก็เผลอยกขึ้นเช็ดแก้มจนเปื้อน สายตาเธอก็บังเอิญมองเห็นเลือดบนพื้นก็รีบใช้มือกลบเลือดอย่างรวดเร็วเพราะกลัวตายเช่นกัน

************************

ชีวิตเจ้านายก็ไม่ได้สบายเยี่ยงพวกเรา เธอนึกถึงตอนอยู่เรือนหม่องชานนั้นก็ทำอาหารกินและเที่ยวตามจานคำทวนออกไปขายของดูแล้วจะสบายกว่าเยอะ

 แต่ถ้าเทียบกับปัจจุบันก็คือว่าใกล้เคียงเพราะการออกจากบ้านก็เหมือนออกรบเช่นกัน ไหนจะรถไหนจะคนที่เยอะแยะเบียดกันไปหมด พอมาอยู่ในโลกที่ขาดสิ่งพวกนั้นบางครั้งก็รู้สึกว่าโชคดีกว่าโชคร้ายเสียอีก

 “ฤาแม่ยาจีจักสนใจมาอยู่ตำหนักข้าเป็นคนแรกไหม”

 “เพคะ” เธอตอบรับโดยที่สมองกำลังคิดถึงความโชคดี จนเมื่อได้สติก็หันมองหน้าหม่องชานที่หน้าซีดยิ่งกว่าเผือกสีขาวเสียอีกเธอเองก็สงสัยว่ารับปากอะไรไว้เลยจะถามหม่องชาน แต่เจ้าของตำหนักก็เอ่ยแทรกขึ้น

 “แม่ยาจีรับปากแล้วหนา เช่นนั้นแล้วก็เตรียมตัวเข้าวังเถอะ อีกสามราตรีข้าจักให้หม่องชานนำเจ้าเข้าวัง ยังไงเสียข้าก็ต้องทูลเสด็จแม่ก่อน”

 หา!! เข้าวัง!! ตอนไหน เธอรับปากตอนไหน ปากกำลังอ้าปากถามเจ้าชายอุเยงรามะก็พูดต่อ

 “รู้หรือว่าเราถือคำสัจจะเป็นที่ตั้ง หากเจ้ารับปากแล้วก็ห้ามเปลี่ยนเด็ดขาดเข้าใจไหม”

 สัจจะก็มา… “.....” อูยาจีถึงกับไปไม่ถูกเลยทีเดียว ส่วนหม่องชานตอนนี้ก็หน้าซีดเหมือนไข่ต้มจนใกล้แตกสลาย ตอนที่พวกเราเดินออกจากตำหนักนั้นก็ยังงงว่าก่อนหน้าเกิดอะไรขึ้น

 “พี่หม่องชานข้ารับปากเจ้าชายตอนไหน”