นวนิยายชุด รักต้องห้าม รวม 3 เล่ม( ฤทัยรักแม่หญิง,ทาสรักแม่หญิง ,ลิขิตรักแม่หญิง) (NC18+) / ณกุณช์ ณิการ์ พิมพ์พิชญ์ (ทำมือ ใหม่ แถมฟรีปกพลาสติกใส)

ผู้แต่ง      ณกุณช์

สำนักพิมพ์   ทำมือ

สภาพหนังสือ   หนังสือใหม่

นวนิยายชุด รักต้องห้าม ประกอบด้วย

เมื่อสามแม่หญิงแห่งเรือนของพระยาคมฉกรรจ์ ตกหลุมรักกับผู้ที่มิสมควรรัก โดยมิได้ต้องการสิ่งใดมากไปกว่า “รัก” คนของใจอย่างแท้จริง หากม่านประเพณีที่ขวางอยู่นั้นแข็งแกร่งนักมิอาจทำให้ครองคู่กันได้โดยง่าย แต่ด้วยรักครั้งนี้มีหรือจะยอม

            เป็นลูกพระยาแล้วเยี่ยงไร ข้ามิมีสิทธิ์เลือกคนของใจด้วยตนเองอย่างนั้นหรือ?

            และด้วยหัวใจรักครั้งนี้ข้าจะแหวกม่านประเพณีนี้ให้ดู!

            อย่าลืมเอาใจช่วยเรื่องความรักของแม่หญิงทั้งสามในนวนิยายชุด รักต้องห้าม

            แม่หญิงพราว แม่หญิงพริ้ง แม่หญิงจันทร์ ด้วยนะคะ

1.ฤทัยรักแม่หญิง  โดย ณกุณช์

เมื่อบุรุษอันเป็นที่รักและมอบหัวใจให้กลับกลายเป็นภัยต่อแผ่นดิน แล้วเธอควรเลือกสิ่งใด ระหว่างหัวใจรักมั่น หรือแผ่นดินที่หวงแหนเหนือชีวิต

“หากฉันเกิดเป็นเพียงมดปลวกจะรักใครก็ช่างเถิด แต่นี่ฉันเป็นคนที่เกิดมาในแผ่นดินนี้ แม้นจะรักพี่เท่าดวงใจทั้งหมดที่มี แต่จะให้ทรยศต่อชาติบ้านเมือง ฉันก็ขอยอมตายดีกว่า!”

……………………………………..

“โอ้หนอ...ตัวข้าช่างอาภัพนัก หากแม้นข้าจักต้องเลือกระหว่างแผ่นดินเกิดกับสตรีผู้เป็นยอดดวงใจ ข้าจักเลือกได้เยี่ยงไรกัน เหตุใดข้าจึงมิอาจมีทั้งสองสิ่งได้ในคราเดียว

“ฤาบาปกรรมอันใดตั้งแต่ชาติปางไหนถึงได้กลั่นแกล้งข้าเยี่ยงนี้ สู้ให้ข้าตายดับสิ้นจมธรณีเสียยังดีกว่าที่จักต้องมีชีวิตอยู่อย่างอดสูใจจนมิสามารถเผชิญหน้าผู้ใดได้อย่างภาคภูมิ”

                                                ‘ซุกคยีตีฮะ’    

2.ทาสรักแม่หญิง  โดย ณิการ์

“คุณหนูขอรับ” น้ำเสียงทุ้มเข้มของทาสหนุ่มเอ่ยขึ้นจากด้านหลังนางจนทำให้ต้องเอี้ยวหน้าหันไปมองเจ้าของต้นเสียงก่อนจะหมุนตัวหันตาม

 “นายแม้นมาได้เยี่ยงไรรึ?” นางรีบปาดเช็ดน้ำตาที่อาบเปื้อนสองแก้มออกทิ้งแล้วเดินไปหาคนที่เพิ่งกระโดดเข้ามาในห้องของตนเอง นายแม้นแอบปีนขึ้นมาหานางบนเรือน หากมีคนเห็นนายแม้นอาจเจ็บตัวได้

“บ่าวอยากเห็นหน้าคุณหนูขอรับ” ทาสหนุ่มเอ่ยพร้อมกับลูบแก้มเนียนของแม่หญิงตรงหน้าตนเพื่อปาดเช็ดคราบน้ำตาเปื้อนแก้มนุ่มนิ่มออกให้

“ฉันก็อยากเห็นหน้านายแม้นเช่นกัน” นางเอ่ยพร้อมจับมือสากกร้านของทาสหนุ่มให้กุมแก้มตนเองพริ้มหลับตาไล่น้ำตาที่อาบคลอดวงตาให้ไหลล้นออกมา

“บ่าวคิดถึงคุณหนูขอรับ”

“ฉันเองก็คิดถึงนายแม้น” สามวันแล้วที่ทั้งสองมิได้เจอกัน

 “คุณหนู...” ไอ้แม้นยกมืออีกข้างขึ้นมากอบกุมแก้มอีกข้างของแม่หญิงยอดรักของตนเองแล้วดุนดันปลายคางเล็กจิ้มลิ้มให้แหงนเงยขึ้นสบตาตนในความมืดสลัว

“นะ…นายแม้น” เพราะพริ้งเอ่ยเรียกชื่อทาสหนุ่มยอดเสน่หาของตนพร้อมเขย่งเท้าหลับตา

“บ่าวล่วงเกินคุณหนูแล้วขอรับ อ่ะ อื้อ” แล้วไอ้แม้นก็ก้มหน้าลงต่ำกดทาบทับริมฝีปากหนาสีเข้มของตนกับกลีบปากอ่อนนุ่มของคุณหนูเจ้าชีวิตของตนเอง

“อ่ะ อื้อ” เสียงครางอู้อี้กระเส่าดังลอดจากริมฝีปากทั้งสองพร้อมกับสองเรียวแขนเล็กของแม่หญิงยกขึ้นโอบกอดลำคอหนาของไอ้แม้น เรียวลิ้นอุ่นร้อนของไอ้แม้นดุนดันเข้าไปในโพรงปากของแม่หญิงอย่างกล้าหาญ เนี่ยมิใช่ครั้งแรกของนายและบ่าว และคำคืนนี้มิเสพสุขมิแยกจาก

3.ลิขิตรักแม่หญิง  โดย พิมพ์พิชญ์

เพียงคราแรกที่ได้พบหน้า หัวใจพระรามโยธาก็ถวิลหาเพียงแต่เธอ แม่หญิงจันทร์พิลาศ ชายหนุ่มเพียรมอบความรักของเขาให้เธอเพียงผู้เดียว แต่ทว่าอดีตที่เคยสูญเสียภรรยาเอกไปถึงสองคน ทำให้ความรักครั้งใหม่ของเขาไม่สมหวัง แม้จันทร์พิลาศจะรับรักเขาแล้ว แต่คุณหญิงแพรพิไลกลับไม่เห็นด้วย และกีดกันความรักของทั้งสองคนทุกทาง

“รู้ฤาไม่หัวใจพี่ถวิลหาแต่แม่จันทร์ทุกค่ำคืน...หากมิรับความรักจากแม่หญิงในครานี้ ชีวิตพี่คงหาความสุขมิได้”

“ออกพระเพียรบอกรักฉันทุกเพลาเยี่ยงนี้ หากฉันมิรับรักก็คง...”

“นี่เจ้ารักพี่แล้วใช่ฤาไม่ แม่จันทร์ของพี่” ชายหนุ่มโพล่งออกมาด้วยความดีใจ นัยน์ตาคมจับจ้องใบหน้างดงามที่ระเรื่อเจือสีทับทิบ นิ้วยาวเชยคางมนให้สบตาเขา คำพูดไม่อาจจะกลั่นออกมาได้ในทันที กว่าจะเอ่ยต่อได้ก็ชั่วอึดใจ

......................................................................................

“จะรักกันไปได้เยี่ยงไร ออกพระผู้นี้มีเมียกี่คนล้วนตายสิ้น แล้วใครเล่าจะกล้าส่งหลานสาวไปตบแต่งด้วย...เจ้าต้องออกเรือนกับหลวงหาญ มิเช่นนั้นอย่าหวังว่าจะได้ลงจากเรือนไปพบหน้ากัน”