หมอเทมส์ (NC18+) / Diary (ทำมือ ใหม่ แถมฟรีปกพลาสติกใส.)

ผู้แต่ง   Diary

สภาพหนังสือ   หนังสือใหม่

“เงินไม่พอน่ะสิ”

“….”

“บ้านก็ต้องผ่อนอีกตั้งหลายปี”

คำตอบตรงไปตรงมาทำเอาคนฟังกระพริบตาปริบ ต้นเหตุของความทนยอมปวดหัวทั้งหมดสินะ

แต่รถคันก่อนของเขาบีเอ็มดับบลิวเอ็กซ์สามเชียวนะ เธอเห็นเขาเพิ่งปลี่ยนเป็นอาวดี้เอห้าป้ายแดงด้วยซ้ำ ขับผ่านทีไรเธอยังแอบมองตามตาละห้อยได้แต่ฝันบ่อยๆ

            นัทธ์กมลไล่มอง ขนาดนาฬิกาที่เขาใส่ถ้าเดาไม่ผิดก็ patek philppe หรือเปล่า รุ่นอะไรไม่รู้ล่ะ รู้แต่แค่ขึ้นชื่อว่ายี่ห้อนี้ราคาก็น่าสยองมาก แล้วสายตาไม่รักดีก็ดันเลื่อนไปสะดุดกับนิ้วเรียวยาวแข็งแรง คุณหมอเคาะโต๊ะเล่น ดูผ่อนคลาย แต่เธอสิมองแล้วรู้สึกไม่ผ่อนคลายหายใจไม่ทั่วท้องเลย ก็นิ้วร้ายกาจนี่ไม่ใช่เหรอที่ทำอะไรต่อมิอะไรเมื่อคืน…

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

 โปรยตัวอย่าง

“ส่วนเรื่องอนาคต ผมก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าจะเป็นยังไง แต่ผมจะรับผิดชอบทุกอย่าง”

ตาคมมองสบตรงๆ ไม่หลบสายตา เขาบอกหนักแน่น เป็นความตรงไปตรงมาที่พาให้หัวใจทั้งรู้สึกอบอุ่นและเต้นแรงจนกลัวว่าเขาจะรู้

“แล้วก็ขอโทษที่ทำให้คุณเจ็บ”

แก้มเนียนใสร้อนผะผ่าว เช่นเดียวกับตาคมที่มองไม่หลบมาโดยตลอดครั้งนี้เขาเฉมองไปทางอื่น กระดากที่จะพูดคำนี้ แต่เขาก็ผิดเต็มๆ

คนรับคำขอโทษพยักหน้างุด เพราะก็เขินอายเหมือนกัน มันทำให้นึกถึงเรื่องเมื่อคืน ทำลงไปได้ ตอนแรกก็นึกว่าซวย

“งั้นก็ไม่ซวยแล้วสิ อุตส่าห์ทำบุญเอาไก่ให้ตัวเหี้ยกิน”

คนพ้นเคราะห์พ้นโศกพึมพำไม่รู้ตัว

แต่เดี๋ยวนะ!!

นี่เธอเห็นเขาเป็นตัวเหี้ยเหรอ!!

“นัทธ์กมล อยู่ๆ อยากเอกสารสำคัญหายมั้ย”

ร่างสูงลุกขึ้น เสียงเย็นยะเยือกถามอย่างอดกลั้น ตาดุๆ ที่มองเธอด้วย

…

นัทธ์กมลกระพริบตาปริบ พอเหมือนนึกได้ เธอคิดว่าพูดในใจ ที่ไหนได้พูดออกมา!!

 “หนูไม่ได้หมายถึงอาจารย์นะคะ!!”

ดวงตาช้ำเบิกกว้าง โบกไม้โบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน ยักษ์ปักหลั่นตรงหน้าเธอก็ยังกอดอกหรี่ตามองอย่างจับผิด

“หนูแค่คิดว่าตัวเองซวย ก็เลยอยากสะเดาเคราะห์เฉยๆ ค่ะ”

“…”

“ไม่ได้คิดว่าอาจารย์เป็นตัวเหี้ยสักหน่อย”

เสียงแผ่วแก้ แต่ไม่ด่าแน่นะ ทำไมเขาเหมือนโดนด่า เหี้ยสองรอบแล้ว

“มูอ่ะค่ะ มูเตลูอ่ะค่ะ” เธอขยายความให้เข้าใจง่ายๆ แต่หมออย่างเขาคงไม่เข้าใจหรอก

คนที่เชื่อในวิทยาศาสตร์ทำหน้าฉงน

“ด้วยการซื้อไก่ให้ตัวเหี้ยกินเนี่ยนะ!!”

คนตัวเล็กพยักหน้าเนิบๆ เหลือบตามองก็ยังเห็นแววตาดุจ้องกันไม่ลดละก็เลยอุบอิบต่อ

“ก็ตัวเงินตัวทองเป็นตัวแทนของความซวยนี่คะ ถ้าเราเมตตามัน เราก็อาจจะไม่ซวย”

เหตุผลอะไรของเธอ ช่างคิดมาได้ คุณหมอฟังแล้วส่ายหน้า แทบอยากยกมือกุมขมับถ้าไม่กลัวคนตัวเล็กจะร้องไห้ใส่เขาอีกรอบ ถ้าร้องไห้เพราะตัวเหี้ยรอบนี้มีหวังเขาได้ไมเกรนขึ้นแน่