เพียงใจที่ถูกเมิน ( NC20+) / มุกนิล (ทำมือ ใหม่ แถมฟรีปกพลาสติกใส )

ผู้แต่ง       มุกนิล

สำนักพิมพ์   ทำมือ

สภาพหนังสือ   หนังสือใหม่

นิยายรักเคล้าดรามา (บทดรามาพอประมาณ บทหวานพอมี บท NC พอกรุบกริบค่ะ ^^)

สิ่งที่ได้รับ

-           หนังสือนิยาย 1 เล่ม (ประมาณ 370 หน้า +- / มี 32 ตอน + ตอนพิเศษ 2 ตอน / จำนวนคำ 94,000 คำ +-)

-           ที่คั่นหนังสือ + โปสต์การ์ดลายเดียวกับปกนิยาย

-           Comic 6 ช่องท้ายเล่มทุกออเดอร์

หัวใจที่มอบให้ไปกลายเป็นสิ่งไร้ค่าที่ถูกเมิน การเดินหันหลังจากลาในวันนั้น เป็นคำตอบที่ชัดเจนว่าเขาไม่ต้องการทั้ง ‘เธอ’ และ ‘ลูก’

การที่เขากลับเข้ามาในชีวิตอีกครั้ง จึงไม่จำเป็นต้องได้รับการเหลียวแลจาก ‘เธอ’ และ ‘ลูก’ เช่นกัน

“เราเลิกกันเถอะ”

ข้อความสั้น ๆ เปรียบเหมือนคมดาบฟาดฟันลงตรงกลางใจ เฉือนก้อนเนื้อในอกจนแหว่งวิ่นไม่มีชิ้นดี คำพูดนั้นสะท้อนก้องไปมาราวเสียงของปีศาจ ทว่าคนที่พูดมันออกมาแท้จริงแล้วเป็นผู้ชายที่เธอรักมากที่สุด

ก้อนสะอื้นแล่นกระจุกบริเวณลำคอตีบตัน แม้แต่เรี่ยวแรงจะกลืนน้ำลายยังแทบไม่มี มนรดาได้แต่ปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลดั่งสายเลือดที่ทะลักจากความปวดร้าว ถ้อยคำสั้นเพียงนิดแต่กัดกินหัวใจจนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่

เธอรวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายสอดมือสองข้างสวมกอดเขา ซบใบหน้ากับแผ่นหลังจนเสื้อยีนสีฟ้าเปียกชุ่ม

 “ถ้าขิมทำอะไรให้พี่โอบไม่พอใจ ขิมขอโทษ แต่เราไม่เลิกกันได้ไหม ขิมรักพี่โอบ ขิมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีพี่”

คนที่ยืนนิ่งราวหุ่นขี้ผึ้งจับข้อมือบางออกจากเอว หมุนตัวกลับมาช้า ๆ มองหน้าคนที่เพิ่งถูกบอกเลิกด้วยสายตาเย็นชา

“แต่พี่ไม่ได้รักขิม ไม่อยากอยู่กับขิม”

“เพราะผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม” เสียงของเธอดังขึ้นยามเอ่ยถาม “พี่โอบมีคนอื่นใช่ไหม บอกมาสิว่าพี่โอบมีคนอื่น”

กำปั้นเล็กกระหน่ำทุบตีแผงอก นาทีนี้สติของมนรดาขาดผึง อารมณ์กรุ่นโกรธปนเปกับความน้อยเนื้อต่ำใจทำให้เธอเผลอทำรุนแรง อีกฝ่ายจึงคว้าข้อมือเธอยันออกจนร่างเล็กล้มก้นกระแทกพื้น

โอบบุญตกใจที่เป็นฝ่ายทำให้เธอเจ็บ แต่เขาก็ต้องข่มจิตใจไม่ให้ยื่นมือเข้าช่วย ปล่อยเธอนั่งฟูมฟายอยู่อย่างนั้น พร้อมตวาดกลับไปด้วยเสียงดังสนั่น

“ใช่! พี่มีคนอื่น พี่มีโลกสองใบ แต่ตอนนี้พี่อยากมีโลกใบเดียว และโลกของพี่ต้องไม่มีขิม เพราะพี่ไม่ได้รักขิม”

“ปากดี พี่ไม่คิดเลยนะว่าสี่ปีที่ผ่านมาจะทำให้ขิมเปลี่ยนไปขนาดนี้”

“ไม่ต้องถึงสี่ปีหรอกค่ะ แค่ไม่กี่เดือนคนเรายังเปลี่ยนกันได้ หรือพี่โอบว่าไม่จริง”

“อย่ามาปากเก่งกับพี่”

“ขิมไม่ได้ปากเก่ง ก็แค่พูดความจริง พี่โอบรับไม่ได้เหรอคะ”

“อวดดี” โอบบุญสาวเท้าเข้าไปใกล้ ขณะที่หญิงสาวถอยหลังเล็กน้อย “แล้วที่เลือกมาฝึกงานที่นี่ คงรู้สินะว่าพี่จะมาทำงานที่นี่ อย่าบอกนะว่ายังตัดใจจากพี่ไม่ได้”

“อย่าสำคัญตัวผิดเลยค่ะ เราก็แค่คนเคยรู้จักกัน ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ที่ขิมมาฝึกงานที่นี่ก็แค่เรื่องบังเอิญ”

คำว่า ‘ไม่ได้เป็นอะไรกัน’ ทำให้อารมณ์ของชายหนุ่มเดือดดาลอย่างไม่รู้ตัว ยิ่งได้เห็นแววตาที่เคยใสซื่อและมีเขาอยู่ในนั้นแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว ไร้วี่แววของคนเคยรักกัน ยิ่งทำให้หัวใจปวดหน่วงขึ้นมาเฉย ๆ

โอบบุญยังคงถือวิสาสะก้าวเข้ามาใกล้จนปลายจมูกเกือบจรดหน้าผากมน ได้กลิ่นกายหอมกรุ่นจากหญิงสาวที่เคยชิดใกล้ ทว่าอีกฝ่ายไม่ยอมให้เขาก้าวเข้ามาอีกแม้เพียงคืบเดียว เธอเบี่ยงตัวหลบแล้วยื่นมือไปจับบานประตู แต่ถูกมือหนากระชากกลับ มืออีกข้างของเขายันประตูปิดสนิทพร้อมกับกดสวิตช์ไฟจนทั้งห้องมืดมิด

และในวินาทีนั้นเองเขาก็โน้มใบหน้าลงมาประกบริมฝีปากเข้ากับคนปากดี ความคิดถึงที่มีพลังมหาศาลเล่นงานเขาจนไม่อาจถอนตัวได้เลย ไม่นึกว่าการกลับมาเจอกันครั้งนี้จะทำให้โอบบุญหลงลืมสิ่งที่เคยกระทำและคำพูดที่เคยพร่ำบอกอีกฝ่ายจนหมดสิ้น ความหน้ามืดตามัวผลักให้เขาทำในสิ่งที่ไม่สมควร กระทั่งรู้สึกว่ามีแรงขบกัดที่ปากตัวเอง

“โอ๊ย!” สองมือที่สอดประคองซอกคอขาวย้ายมาจับริมฝีปาก แตะดูจึงรู้ว่ามีเลือดไหลซิบ เขาจ้องมองเธอด้วยแววตาดุดัน “กล้ามากนะที่ทำแบบนี้กับพี่”

“ก็พี่โอบทำทุเรศกับขิมก่อนทำไม”

 “แค่จูบเนี่ยนะทุเรศตรงไหน เมื่อก่อนเราทำมากกว่านี้อีก”

 “ก็ทุเรศตรงที่ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่พี่โอบก็ยังทำ”

 “พูดแบบนี้เหมือนอยากกลับมาเป็นอะไรกับพี่อีก คงคิดถึงพี่มากสินะถึงพูดย้ำแต่คำนี้”

 “น่าเกลียด”

 “คำก็น่าเกลียด สองคำก็ทุเรศ ไอ้คนทุเรศคนนี้ไม่ใช่เหรอที่มันเคยเป็นผัวขิม”