สามีเมื่อไหร่จะหยุดร้าย แถมกระเป๋ากันน้ำ ใส่นามบัตร ลิปสติก สายชาร์จ (NC25+) / มนต์จันทร์ (ทำมือ – ใหม่ แถมฟรีปกพลาสติกใส)

ผู้แต่ง      มนต์จันทร์ 

สำนักพิมพ์   ทำมือ

สภาพหนังสือ   หนังสือใหม่

ความหนาเล่ม : 350 หน้า โดยประมาณ

ของแถมในเล่ม

- ที่คั่นลายเดียวกับปก 1 ใบ

- โปสการ์ดลายเดียวกับปก 1 ใบ

#ดราม่า #หลัวชั่ว #พระเอกใจร้าย #พระเอกเลว #สุดท้ายไอ้โบ้ #จบสุขนิยม

คุณสมบัติเดียวที่ทำให้เป็นพระเอกได้ #ผัวนางเอก

ผัวตัวดีบอกให้เธอตัดใจในวันที่ผู้หญิงที่เขารักกลับมา

เขาขอ ‘ใบหย่า’ เป็นค่าเสียเวลาที่เขาต้องถูกจองจำไว้กับเธอสี่ปี

“เฮอะ! ฝันไปเถอะ คิดเหรอว่าเมียแต่งมีทะเบียนอย่างเธอจะยอมไป” ตราบใดที่ยังไม่ถึงเวลา

พอได้ทุกอย่างมาครอบครอง คนแรกที่เขาคิดกำจัดคือ ‘เมีย’

“หมดเวลาของเธอแล้วดาวเหนือ” สี่ปีที่ดาวเหนือได้ทุกอย่างที่เธอต้องการ มีความสุขอยู่กับความสมหวัง ในขณะที่เขาทรมานทุกลมหายใจที่ต้องทนอยู่กับผู้หญิงหน้าด้านที่ปู่เอาเขาใส่พานถวายให้เด็กนี่

เมื่อคนที่คุ้มกะลาหัวดาวเหนือสิ้นไป เธอก็ไม่ควรเสนอหน้าอยู่ในบ้านเขาอีก “เซ็นใบหย่าแล้วไปจากที่นี่ซะ”

“ทำไมดาวต้องไปคะ พี่เวธน์มีสิทธิ์อะไรมาไล่ดาว” หญิงสาววัยยี่สิบสี่มองจ้องสามี ต่อให้เขาโยนกระเป๋าเสื้อผ้าเธอออกไป หรือจับตัวเธอโยนออกไป เธอก็ไม่ไป!

เวธน์แค่นหัวเราะ เขาต้องถามดาวเหนือมากกว่าว่าเธอมีสิทธิ์อะไรจะอยู่ที่นี่ เธอควรไสหัวไปตั้งแต่วันแรกที่ปู่นิมิตตาแก่บ้าตัณหาหมดลมหายใจ ยังกล้าเสนอหน้าอยู่ได้ “เลือกเอาว่าจะไปดีๆ หรือจะให้ส่ง”

“ส่งแบบไหนคะ โยนออกไป?” เธอเป็นเมียเวธน์มาสี่ปี เจอมาทุกรูปแบบ กับอีแค่ถูกเขาโยนออกนอกบ้านเป็นเรื่องเล็กน้อยมาก

โยนเธอสิบรอบ เธอก็ปีนรั้วเข้ามาใหม่สิบเอ็ดหน เชื่อเถอะว่าความมุมานะอุตสาหะในการอยู่เป็นเมียเวธน์ที่นี่เธอมีเกินร้อย

คนอย่างดาวเหนือ ใช้ปากพูดด้วยดีๆ ได้ที่ไหน

“นอนออกไป” ผู้นำตระกูลวัชรพัทธ์เปล่งเสียงกังวานทรงอำนาจบอกกับเมีย

ดาวเหนือเหลือบตามองปืนที่ผัวเธอหยิบจากลิ้นชักมาวางบนโต๊ะทำงาน คิ้วโก่งเหนือดวงตากลมโตที่หลายคนชมว่าสวยเหมือนตากวางเลิกขึ้น “จะยิง?”

“ถ้าพูดกันดีๆ ไม่รู้เรื่อง พี่จำเป็นต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองได้สิ่งที่ต้องการ เหมือนอย่างที่เธอเคยทำไงล่ะดาวเหนือ” เขาสบตาภรรยาที่จำใจต้องแต่งงานด้วยเพราะเรื่องเฮงซวยที่เขาทำพลาดไป “เซ็นใบหย่าซะ อาทิตย์หน้าเขมจะย้ายมาอยู่ที่นี่ ถือว่าพี่ขอร้องแล้วกัน ช่วยหลีกทางให้พวกเราดีๆ ไม่งั้นอย่าหาว่าใจร้าย”

“เขมไหน อย่าบอกนะว่าเขมพี่เวธน์น่ะ” เหลือจะเชื่อ นี่เวธน์เอาปืนมาขู่เธอ บอกให้เธอเซ็นใบหย่าเพราะผู้หญิงอย่างปาลิกาเนี่ยนะ “ฮึๆ หมามันเคยกินขี้อะเนอะ”

“ดาวเหนือ!” นอกจากไม่เกรงกลัวปืนที่อาจลั่นใส่ทำให้เธอตายได้ ดาวเหนือยังมองจ้องเขากลับด้วยแววตาท้าทายอย่างคนอวดเก่งว่าตนแน่ ทั้งที่เธอตัวเล็กอย่างกับลูกหมา

“จะเสียงดังทำไมคะคุณสามี”

ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิง เขาจับเด็กนี่โยนออกนอกหน้าต่างชั้นสองไปแล้ว “อย่าทำให้พี่ต้องหมดความอดทนนะดาวเหนือ”

“ถ้าพี่เวธน์” ที่เมียอย่างเธออยากเรียกว่า ‘ไอ้เวร’ “หมดความอดทน พี่เวธน์จะทำอะไรดาวเหนือเหรอคะ”

“ไม่ฆ่าทิ้งก็จับส่งไปขายซ่องแถวชายแดน”

คนเป็นเมียใช้มือปิดปาก “อุ๊ปส์” ดาวเหนือมองสามีที่สุดจะร้ายกาจด้วยแววตายิ้มๆ “แล้วพี่เวธน์คิดเหรอคะว่าดาวจะกลัว” ถ้าเธอกลัว เธอคงไม่อยู่กับผัวชั่วอย่างเขามาจนถึงทุกวันนี้หรอก อีกอย่างนะ อยากหย่ากับเธอประสาอะไรวะ เอาเธอทุกคืน เอาหลายรอบด้วย

“ถามจริงเถอะพี่เวธน์ พี่ทำใจได้จริงเหรอถ้าจะส่งดาวไปซ่องน่ะ”

“ทำไมต้องทำใจไม่ได้ อย่างเธอมีอะไรให้น่าเสียดาย”

“ก็ไม่รู้สินะ แต่ดาวคิดว่าดาวน่าจะมีดีพอสมควรแหละ ไม่งั้นพี่เวธน์ไม่ติดอกติดใจดาวขนาดนี้หรอก” เธอช้อนตามองสามี “ส่วนเรื่องจะเอาผู้หญิงคนอื่นเข้าบ้าน พี่เวธน์ลืมไปได้เลย ดาวไม่ยอม”

คราวนี้เป็นเวธน์ที่ระเบิดเสียงหัวเราะ “ไม่ยอม? ไม่ยอมแล้วจะทำอะไรได้ ในเมื่อนี่บ้านพี่ เธอแค่ผู้อาศัย แค่กาฝากที่เจ้าของบ้านไม่อนุญาตให้อยู่ด้วยด้วยซ้ำ”

“ดาวเป็นเมีย ดาวจดทะเบียนสมรสกับพี่ ตามกฎหมายดาวมีสิทธิ์ฟ้องชู้ได้นะขอบอก”

“แล้วแต่” น้ำหน้าอย่างยายเด็กดาวเหนือที่เขาเปลี่ยนชื่อให้ว่าดาวตก จะมีปัญญาทำอะไรเวธน์ วัชรพัทธ์ กับผู้หญิงของเขาได้ “เขมมาเมื่อไหร่ ถ้าเธอไม่ไสหัวไปจากบ้านพี่ ยังหน้าด้านอยู่บ้านคนอื่นเหมือนผีไม่มีที่ไป เธอก็ย้ายไปอยู่ห้องอื่นแล้วกัน”

“อย่าบอกนะว่าจะเอาผู้หญิงคนนั้นไปนอนที่ห้องเรา” ฝันไปเถอะไอ้ผัวชั่ว!

“ใช่”

สามสิบห้าแล้วยังไร้หัวคิด ระวังเถอะชีวิตจะวิบัติถึงขั้นวินาศสันตะโร แล้วไม่ต้องสืบว่าใครจะเป็นคนทำ เธอนี่แหละ เธอนี่ไง เมียไอ้เวรที่ชื่อเวธน์ “ลองดูสิคะ คิดเหรอว่าดาวจะยอมอยู่เฉยให้พี่เวธน์ทำชั่วได้ตามใจชอบ”

“เอาสิดาว พี่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนอย่างเธอจะมีปัญญาแค่ไหน”

ดวงตาคู่สวยมองสามีอย่างเอาเรื่อง สำหรับเวธน์เธอคือเมียที่เขาไม่ต้องการ กับเธอชายหนุ่มเป็นผู้ชายที่เธอตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น เธอไม่เคยบอกให้ใครรู้ว่ารู้สึกยังไงกับเวธน์ แต่เหมือนทุกคนจะรู้กันหมดนั่นแหละว่าเธอคิดยังไง โดยเฉพาะผู้ชายที่เธอสบตาอยู่ คนที่เอาแต่ทำเธอเสียใจตลอดมา

สี่ปีที่อยู่กินเป็นผัวเมีย เวธน์ให้สัญญากับปู่นิมิตว่าถ้าปู่ยังมีลมหายใจ เขาจะไม่หย่า แต่ทันทีที่ปู่ตาย หน้าเมรุเผาศพ เวธน์บอกกับเธอว่าเขาต้องการหย่า

 “พี่เวธน์คิดว่าพี่เอาผู้หญิงคนอื่นเข้าบ้านแล้วดาวจะทนไม่ไหวยอมหย่ากับพี่เหรอคะ” เธอน้ำตาตกใน แต่เธอมันเก่งไง ปากเลยยิ้มได้

เจ็บแหละ แต่ต้องอดทน อยู่กับคนที่ไม่รักเรา ชีวิตคู่มีความสุขสิแปลก

 “นั่นก็ส่วนหนึ่ง แต่ที่พี่พาเขมมาอยู่ที่นี่ เพราะพี่อยากอยู่กับเขม ไม่ใช่เธอ” มุมปากคนร้ายกาจโค้งขึ้นเมื่อเห็นร่องรอยความเจ็บปวดฉายวาบในดวงตาเมีย ถึงแค่แป๊บเดียว แต่ก็สะใจดี

เวธน์ช้อนปลายคางมนของคนตัวเล็กขึ้น มองหน้าผู้หญิงที่ทนอยู่ด้วยมาตั้งแต่ดาวเหนืออายุยี่สิบ ผู้หญิงที่อยากมีผัวจนตัวสั่น “ถ้าทนไหวก็เชิญกอดทะเบียนสมรสของเธอต่อไป แต่ถ้าวันไหนอยากหย่ารีบบอกแล้วกัน”

“ถ้าดาวหย่ากับพี่ขึ้นมาจริงๆ อย่ามากอดขาอ้อนวอนง้อดาวนะ”

“ถ้าฝันอยู่ก็ตื่นซะดาวเหนือ” คนอย่างเขาน่ะเหรอจะง้อเด็กนี่ ไม่มีวัน