ใจมิรู้เลือนรัก,วันวาน(ยัง)หวานรัก,ระเบียบการหัวใจ รวม 3 เล่ม (NC25+) / ดากานดา (ทำมือ – ใหม่ แถมฟรีปกพลาสติกใส)

ผู้แต่ง      ดากานดา             

สำนักพิมพ์   ทำมือ

สภาพหนังสือ   หนังสือใหม่

ระเบียบการหัวใจ

เตยหอม สาวน้อย น่ารัก นักศึกษาปี 4 ทำงานหาเงินใช้เองระหว่างเรียน หนักเอา เบาสู้ เป็นนางซินในนิยายเรื่องนี้ค่ะ และ ภาสกร หนุ่มหล่อดีกรี นักศึกษาภาคอินเตอร์ ปี 4 เช่นกัน ครอบครัวรวย ตัวเองรวยเพราะมีธุระกิจของตัวเอง ทั้งๆที่ยังเรียนไม่จบ เป็นหนึ่งในสามหนุ่มสุดฮ๊อตของมหาวิทยาลัย ของวง พีพีจี (ภาส เพียว โจ) เจอกันครั้งแรกในผับ ภายในห้างสรรพสินค้า แรกสบตากัน คุ้นๆหน้ากันทั้งคู่ (เคยเจอกันมาก่อน) เตยหอม เสียเฟริ้สคิสให้ภาสในคืนนั้น(เจอกัน คุยกันไม่นาน) และ ภาส ตามแกล้ง ลวนลาม รุ่มร่าม กับเตยหอมทั้งคืน ถึงเนื้อ ถึงตัว แต่ยังไม่เสียตัว(ฮ่า~~) แบบนอนกอดไว้ทั้งคืน นอกจากจุ๊บๆแล้ว ไม่ได้ทำอะไรแข่งกับเพื่อนอีกคู่เลยจ้า คนสองคน ที่เจอกันในที่แบบนั้น ไม่น่าจะมีต่อได้เลยใช่มั้ย ขอบอกว่าผิดค่ะ ภาส ค่อนข้างรู้ใจตัวเอง และมั่นใจว่า เตยหอม ไม่ใช่นักเที่ยว ภาสตามจีบเตยหอม ปลอมตัวมานั่งรอในมหาวิทยาลัย (แต่ออร่ายังพุ่งอยู่ดี) รอหน้าที่ทำงาน ตามรับ ตามส่ง เผลอเป็นกอดและหอมตลอด ภาสขับรถมาหาเตยหอม จนดอกยางสึก กว่าเตยหอมจะยอมเป็นแฟนด้วยภาส คือ ชายหนุ่มที่เรียกว่า เฟอร์เฟคค่อดๆ เป็นแบบอย่างสามีแห่งชาติ รักเดียว ใจเดียว ไม่หวั่นไหว กับสาวสวยคนอื่นสักคน เรียนเก่ง เป็นตัวเต็งที่จะได้เกียรตินิยม แต่ต้องเสียศูนย์ ส่งกระดาษเปล่า เมื่อทะเลาะกับเตยหอม เพราะ ความหึง (ภาสหึงเตยหอมตลอด) จนเผลอทำร้ายจิตใจของเตยหอมกว่าจะง้อได้ จัดว่ายากพอควร มาช่วยกันลุ้น ว่า เตยหอมจะยอมแต่งงานกับภาส ตอนไหนกันดีกว่าค่ะ 

การเดินเรื่องจะเป็นยุค 90 มีเพจเจอร์ พีซีที และ โนเกีย3210 ช่วงนั้น HI5 กำลังดังค่ะ ลองนึกยอนกลับไป คลาสสิคมากๆ เรื่องนี้ แนนเชียร์สุดๆ เพราะอ่านอีบุ๊คหลายรอบมาก หลงรัก ภาสและเตยหอม อยากให้เป็นเล่ม จะเอามาขึ้นหิ้ง เป็นของรัก ของหวง อีกหนึ่งเล่มค่ะ

"คบกันไหม”

เตยหอมตาโต จ้องมองอีกฝ่ายคล้ายเขาเป็นมนุษย์ประหลาด

ภาสหัวเราะไร้ความหมาย ดึงตัวกลับไปนั่งตรง

“ยังไม่ต้องตอบ แค่รู้ไว้ว่าฉันมาจีบเธอก็พอ”

เขาแกว่งบัตรพลาสติกในมือไปมาก่อนจะเก็บลงกระเป๋า

“ส่วนนี่ฉันเก็บไว้ให้ก่อน เย็นนี้ค่อยเอา ที่นี่ลมเย็นดี ฉันรอตรงนี้เลิกเรียนแล้วกลับพร้อมกัน”

ตาคมมองสาวเจ้าที่ยังนั่งเอ๋ออยู่กับที่ จึงโน้มตัวเข้าไปใกล้ ประกายตาพราวระยับ

“ไม่ไปเรียนเหรอ หรือว่า...อยากได้จูบลา”

***************

“อ้อ ชอบหนุ่มตี๋”

กายหนาขยับเข้าเบียดชิดมากขึ้น แล้ววงแขนกำยำแน่นมัดเนื้อก็วาดมาโอบกอดไหล่ดึงเข้าหาตัว คนตัวเล็กกว่าสะดุ้ง รีบยกมือดัน แต่... ยามที่มือพลาดแตะลงไปบนผิวกายเย็นๆ เธอตัวเกร็งมากขึ้น

ภาสยิ้มล้อเลียน เลิกคิ้วยั่วเย้า ไม่นำพาต่อท่าทีแตกตื่น

“น่าเสียดายผู้ชายในชีวิตจริงไม่มีเชื้อจีนสักนิดเดียว”

ใกล้ไปแล้วไหม...

หญิงสาวใจสั่นจนหัวใจจะวายอีกครั้งแล้ว พลันนึกถึงคำพูดเพื่อนกับผู้หญิงที่มอ.ของเขา

ภาสเชี่ยวชาญการเข้าหาผู้หญิงขนาดนี้ ถ้าไม่เคยคบใครเป็นแฟนจริงๆ ลวดลายเสือบนตัวเขาคงไม่เบานักหรอก

ในจอทีวี พระเอกกำลังซัดพลังภายในใส่กันระหว่างศิษย์พี่น้อง

นอกจอ... พลังความร้อนแปลกๆ กรุ่นกำจายออกมาจากมัดกายแน่นแกร่ง แผ่ขยายปกคลุมไปทั่วโซฟาอย่างรวดเร็ว

“แต่เรื่องกำลังภายในคงไม่น้อยหน้าใครเท่าไหร่ เธออยากลองพิสูจน์ดูไหม”

เธอถูกกักอยู่ในวงเวทพลังแห่งความสนิทเสน่หาที่เปล่งแสงแรงกล้าจากดวงตาพราวระยับเข้าอย่างจังเสียแล้ว

“เธอเป็นแฟนฉัน เราตกลงคบกันแล้วนะเตยหอม เพราะงั้น เธอจะเอาแต่คิดกระโดดหนีทุกสามวินาทีที่ฉันเข้าใกล้ไม่ได้”

วันวาน(ยัง)หวานรัก

“เลิกเล่นตัว”

ฮะ!

“เล่นตัวมากๆ ขี้เกียจง้อว่ะ”

“ใครใช้ให้ง้อ แล้วใช้คำผิดรึเปล่า ฉันไม่ได้งอน ไม่ได้เล่นตัว ฉันเกลียดนายต่างหาก”

คำว่าเกลียดเริ่มไม่มีมนตร์ขลังตั้งแต่เมื่อไหร่ ปากได้รูปถึงยิ้มอย่างนั้น

“เล่นตัวมาก ไม่ง้อ จับทำเมียเลยนะ”

“อะ...ไอ้บ้า” คนถูกขู่จะจับทำเมียหน้าตึง หน้าร้อน กระตุกมือออกแต่มือใหญ่ไม่ปล่อย แถมบีบแน่น

โจไม่ยิ้ม ไม่มีแววตาขี้เล่น จ้องนิ่งมองตาตื่นๆ ออกแรงค่อยๆ ดึงมือที่ตนกุมให้ร่างบางโน้มมาหา เขาหงุดหงิด เพราะเผลอทีไรแม่ใบบอนมักจะมีพวกแมลงมาตอมอยู่เรื่อย เลยต้องตามเฝ้า ตามเย้าตามแกล้งอยู่แบบนี้

หน้าคมขรึมจัดแบบไม่ต้องเก๊ก เขาไม่ชอบเลยที่เธอเสน่ห์แรง

“สามปีก่อนเธอว่าฉันร้าย แต่ฉันก็ปล่อย สามปีให้หลัง ความร้ายของฉันสั่งสมขึ้นเรื่อยๆ” หน้าคมโน้มเข้าไปใกล้หน้าใสที่แก้มเริ่มก่ำแดง เขามองอย่างพอใจ ส่งเสียงพร่าต่ำเอาจริงออกไปอีกประโยค

“ร้ายมากพอ... ให้ฉันไม่ปล่อยเธอในวันนี้ ใบบัว...”

กลีบปากนุ่มเปิดเผยอ ดวงตาเบิกกว้าง หน้าตื่นๆ แบบที่เขามองแล้วกระตุกหัวใจแกร่งกร้าว แม้จะแค่ไม่กี่วินาที ใบบัวก็แปรเปลี่ยนเป็นใบบอนที่ชอบทำให้เขาคันคะเยอตวัดตาค้อนแทบคว่ำ จิกตาใส่เขาราวตัวเองเป็นแม่ไก่ ปากน่าจูบนั้นก็หาเรื่องให้เธอ

“ไอ้หมาโจ”

โจยิ้มมุมปาก กระตุกมือด้วยแรงระดับหนึ่ง ร่างบางก็เอนข้ามโต๊ะอ่านหนังสือมาหา

“ระวังคืนนี้ หมาจะเลียปาก”

อากาศในห้องสมุดอบอ้าวกะทันหัน พวงแก้มสองข้างของใบบัวร้อนฉ่า แววตายิ้มราวกับเย้ยของคนตรงหน้าตวัดริ้วบนเนื้อใจอ่อน รู้ว่าเขาแกล้งยั่วหยอกแต่อดเต้นตามไม่ได้ ใจกระตุกอย่างน่าหงุดหงิด นี่ให้สถานะแค่คนเคยคบ แค่ดีด้วยนิดหน่อย แค่เผลอปล่อยให้กอดจูบไม่กี่ครั้ง ริจะมาเรียกร้องประกาศก้องสิทธิ์รึไง

ความหงุดหงิดจากสภาวะอารมณ์ผันแปรกะทันหัน ทำให้มือบางฉวยประมวลอาญา ก่อนจะทันคิดหน้าคิดหลัง หนังสือเล่มหนากระทบศีรษะผู้ชายปากกล้าเข้าเต็มเปา

“โอ๊ย!”

ใจมิรู้เลือนรัก

ความรักคือของแสลง เขาจึงไม่เคยคิดอยากมีมัน กระทั่งเธอก้าวเข้ามา...

“รู้ใช่ปะ นี่ไม่เกี่ยวกับรัก”

สุ้มเสียงเคร่งขรึมชะงักคนบนตัก ก่อนเสียงหัวเราะแปร่งปร่าจะดังลอดลำคอระหง

“ย้ำจริงว่ะ” เสียงใสสั่นน้อยๆ เพราะร่างกายขาวกระจ่างก็ถูกสุมด้วยไฟพิศวาสไม่ต่างกัน เอวบางขยับเบาๆ ส่งให้พื้นที่ที่มีการหลอมรวมเกิดความแปลบปลาบซ่านขึ้นช่องท้อง “ย้ำฉัน หรือย้ำตัวเอง~”

“เธอ~”

ชายหนุ่มเค้นเสียงลอดไรฟันปราม งับเรียวนิ้วที่กระด้างแตกเกินหญิงขบย้ำแต่ไม่กล้าขย้ำให้เจ็บ

“กลัวเหรอ”

“คนอย่างพันภพไม่เคยกลัวอะไร”

“กลัวติดใจฉันไง”

ช่างยั่ว~

“ติดใจที่มีความหมายคล้ายๆ ‘หลงรัก’”

หึ!

“ความรักสำหรับฉัน มันก็แค่เซ็กซ์สนุกๆ แค่ปลดปล่อยเวลาอยากแค่นั้น”

“จะเอาแน่ใช่มั้ยเพียว ฮะ! นายจะเอาแน่ใช่มั้ย”

มือที่ยังมีผ้าพันไว้ยกขึ้นตั้งการ์ดบ้าง จังหวะเท้าสลับก้าวฟุตเวิร์คมั่นคงขึ้น

คิ้วเข้มยักปับๆ สองครั้งซ้อนอย่างยียวน มันทำให้เธอยิ่งเกรี้ยวกราด

เลี่ยงมาตลอด~ เห็นเขาอยู่ซ้ายเธอจะไปทางขวา เห็นเขาอยู่ตรงหน้า เธอจะถอยหลังกลับ ไอ้บ้านี่ไม่รู้รึไงว่าตลอดหลายปีมานี้เธอต้องข่มใจแค่ไหน ทรมานเพียงใด ถึงได้บังอาจมาเท้าทวนความรู้สึกพวกนั้นขึ้นมา

หมัดเล็กแต่พิษร้ายกาจหวดตวัดเต็มแก้มขาว หน้าคมสะบัดตามแรง เลือดสดๆ ปรี่ออกมาตรงมุมปาก

เพียวยกหลังมือขึ้นเช็ด เขามองดูเลือดสีแดงก่อนจะมองวงหน้าสวยดุ

“นายควรถอยซะตอนนี้”